Zo. Aan alles komt een einde, zo ook aan mijn Zuid-Afrika avontuur. Ik bevind me inmiddels alweer bijna drie hele weken op Nederlandse bodem en heb mijn eerste boterham met kaas alweer achter de kiezen. Wat heb ik een fantastische tijd gehad daar in het verre zuiden! Ik heb lieve en inspirerende mensen ontmoet, waar goede vriendschappen uit ontstaan zijn. Ik heb spannende avonturen beleefd en bizarre dingen gezien, allemaal stuk voor stuk dubbel en dwars de moeite waard! Een horde kinderen die op je afstormt om je te knuffelen, een vrije val van meer dan 100 meter, weergaloze uitzichten, oog in oog staan met één van de zeven Wereldwonderen, herkend worden door het hele dorp, begroet worden door acht mannen met bivakmutsen, als enige blanke in een club midden in de Township staan etc. Dat zijn geen dingen die je iedere dag meemaakt of wel? Het mooiste aan Zuid-Afrika vind ik nog wel de visie op het leven. Pluk de dag, het leven is te kort voor zorgen. Geniet dus van alle kleine dingen en haal het maximale uit je dag, wel op de relaxte Afrikaanse manier natuurlijk. Die manier van leven bevalt mij prima! Een vriend heeft mij een uitspraak bijgebracht die voor mij het Zuid-Afrikaanse level typeert: “a candle doesn’t lose its light by lighting other candles”. Hiermee gaf hij aan dat je niets te verliezen hebt door te delen wat je hebt, dat is precies hoe ze hier leven in Afrika. Mooie gedachte toch?

De charmes van Zuid-Afrika hebben ervoor gezorgd dat ik me in een half jaar tijd helemaal thuis ben gaan voelen, wat het afscheid toch wel zwaar maakte. Nou is afscheid nemen sowieso al niet mijn favoriete bezigheid.. Maar goed, wat moet dat moet. De kindjes van Agapé 4, de ouderen van Huis Silwerjare, de caregivers, onze supervisor, de obers van Peregrine, de locals die we hebben leren kennen, Paddy en z’n familie, de studenten.. Ik ben blij dat ik deze mensen heb mogen leren kennen en ik mis ze nu al! Gelukkig kijk ik er nu op terug met hele mooie herinneringen. En halleluja, wat ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om een half jaar naar Zuid-Afrika te gaan. Ik had dit voor geen goud willen missen!

Als ik even terugkijk op mijn reisblog zie ik dat mijn laatste verhaal alweer van een aardig tijdje terug is. Dat betekent dat ik me weer even kan uitleven! Te beginnen bij… mei? Mei en half juni zijn Meike en ik vooral druk geweest met ‘werken’. Alles op het laatste moment, zoals ik dat gewend ben (en zoals dat hoort in Afrika). We hebben nog een knap staaltje werk geleverd al zeg ik het zelf! Ben stiekem wel een beetje trots op wat we bereikt hebben. Zo hebben we bij Agapé mooie haalbare fysiotherapeutische doelen opgesteld voor de kinderen en hieraan gewerkt in de vorm van individuele therapie. We hebben behandelprogramma’s opgesteld en deze stap voor stap uitgewerkt, met voor ieder kindje een persoonlijk dossier. Zoals ik in mijn vorige reisverslag al vertelde, bleek onze overdrachtspersoon plotseling op vakantie te zijn. Hij is later ook niet meer teruggekomen bij Agapé. Gelukkig betekende dit niet het einde van onze overdracht en hebben we onze therapieën op iemand anders over kunnen dragen. Met succes! Ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in dat deze jongeman het voor elkaar krijgt om wat minder bezig te zijn met zijn ‘big body’ (zoals hij het zelf noemt, of naja.. wat het zou moeten worden zou ik eerder zeggen) en wat meer met fysiotherapie voor de kinderen. We hebben vooral verbeteringen bereikt op het gebied van communicatie, zelfstandig zitten/staan en lopen, kleine dingen die van grote waarde zijn voor de kwaliteit van leven voor zo’n kindje. Verder hebben we de succesformule gevonden voor de groepstherapieën, wat nogal een klus is met zoveel verschillende kinderen in één groep. Fysiotherapie combineren met leuke spellen en activiteiten, we hadden de smaak net goed te pakken. We hebben posters gemaakt per activiteit met plaatjes en uitleg in Afrikaans en Engels. Zo weten de kinderen wat ze te wachten staat, waardoor de therapie iets meer structuur krijgt, vooral voor de autistische kindjes (structuur in Afrika, het is toch wel mogelijk!). In die korte tijd hebben we echt een band opgebouwd met veel kinderen, best bijzonder. Ik ben ook heel benieuwd naar hun verdere ontwikkelingen. Wie weet ga ik over een paar jaar wel weer even langs om een kijkje te nemen.

Dan hebben we nog Huis Silwerjare. Tja, wat zal ik daar eens over zeggen.. We hebben kleine verbeteringen gezien bij de ouderen, maar die halve marathon gaat ‘m toch nog even net niet worden. Maar ja, het begin is gemaakt en alle kleine beetjes helpen!

Halverwege juni zit ons werk erop en is het tijd voor het volgende avontuur: een maand lang reizen door Afrika! Namibië, Botswana, Zimbabwe, Swaziland, Lesotho en Zuid-Afrika. Woohoo, we hebben er zin in! Zoals mijn titel al aangeeft is het tijd voor ons om de grenzen op te zoeken, letterlijk en figuurlijk. We zijn alle drie wel in voor een spannend avontuur. Alle drie? Ja! Ook Lotte is van de partij, speciaal komen overvliegen! 20 juni is het zover. We laten Grabouw achter ons en dan gaat onze BIG TRIP van start. We pikken Lotte op van het vliegveld om die dag meteen zo’n 5 uur te rijden naar ons eerste overnachtingsadresje. We hebben deze reis laten samenstellen door een organisatie, dus eigenlijk is alles één grote verrassing voor ons. De eerste nacht overnachten we meteen al in de middle of nowhere, in een huis zonder stroom (lekker knus met kaarslicht dus) met op ieder tafeltje een bijbel, het hele huis voor ons alleen. ’t Is wat! We hebben echt allerlei soorten accommodaties gehad, iedere keer was het weer een verrassing waar we terecht zouden komen. De ene nacht sliepen we op een dun matje in een tent, de andere nacht in een lekker bed in een luxe hotelkamer, hostel of chalet. Wel leuk die afwisseling.

We hebben een groot deel van onze vakantie in de auto doorgebracht, waarbij we meer dan 5000 km hebben afgelegd. Klinkt lang, maar de autoritjes deden zeker niet onder aan de rest van de vakantie, wat een gezelligheid! En je ziet zoveel moois om je heen! Iedere dag weer een nieuwe omgeving en spannende momentjes, zoals een wilde cheeta die tien meter voor de auto de weg oversteekt of de spanning bij een zo goed als lege tank in de middle of nowhere.. oeps, een beginnersfoutje. Gelukkig hadden we het benzinestation nog net gehaald. Het voordeel van Afrika is dat het zelfs met drie vrouwen moeilijk is om te verdwalen. Het is namelijk grotendeels één grote weg rechtdoor met heel af en toe een keer een tegenligger, ideaal! Als er plotseling verschillende auto’s naar ons beginnen te seinen, gaan we ons toch wel een beetje zorgen maken? Hmm.. zou er iets met de auto zijn? Toch maar even stoppen om te kijken. Niks te vinden, dat is gek. Later blijkt dat die seintjes bedoeld zijn als waarschuwing voor een politiecontrole, waarbij er een politieagent verstopt zit achter een boom. Aardige mensen toch ook in Afrika he. Verder zijn de autoritjes eigenlijk heel soepel verlopen. Oh wacht, we hebben wel nog een keer een lekke band gehad in Namibië. De combinatie off-road wegen en met 140 km/u over de verharde weg crossen blijkt toch niet ideaal te zijn voor onze Chev Aveo. Tja, daar sta je dan met een lekke band in de middle of nowhere. Maar no worries! Gelukkig stopte er al vrij snel een auto met twee vrouwen en een kindje die ons te hulp schoten. Het eerst volgende dorpje was nog maar zo’n 20 km rijden en heel toevallig had één van de vrouwen een schoonzoon die daar werkte als automonteur. Perfect! Een nieuwe band was dan ook al vrij snel geregeld. Ik vind het trouwens sowieso al heel wat dat onze auto deze reis zo goed is doorgekomen, hij heeft heel wat steentjes en hobbeltjes overleefd. We hebben er zelfs een aantal off-road safari’s mee gedaan. 20 km/u rijden en alle kanten ingehaald worden door grote jeeps. De auto was dan ook al snel omgetoverd tot een zandmonster. Maar hij is om te gebruiken zullen we maar zeggen.

Onze reis zat vol afwisseling en laat mij daar nou net dol op zijn. Steeds weer nieuwe dingen zien en proberen, dat houdt het een beetje spannend. We hebben ons dan ook geen seconde verveeld. Het landschap veranderde met de dag. Van de droogte van Namibië tot de natheid bij de Victoria Falls tot de sneeuw in Lesotho, echt alles hebben we gezien! In Namibië hebben ze van die dorpjes met die typische ronde hutjes. Ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar het leven binnen zo’n community. Waar halen ze eten en water vandaan? Wat als ze ziek zijn? Etc. Het leven in Afrika speelt zich trouwens grotendeels op straat af. Je komt regelmatig mensen en dieren tegen langs de weg. Uitwijken voor een koe of een zwijn op de weg is dan ook eerder regel dan uitzondering.

Ik zal eens even vooraan beginnen, voordat ik zo weer tien kantjes volschrijf. Tijdens mijn vakantie heb ik een soort van dagboek bijgehouden, waarin ik dagelijks onze avonturen heb beschreven. Erg leuk om te doen en het resultaat is dan ook een aardig boekwerk. Om jullie wat tijd te besparen zal ik hier een verkorte versie vertellen. Namibië dus, prachtig land! Echt een Lion King omgeving die zo in de film zou kunnen. We slapen een aantal nachten in tenten, in het begin nog even klungelen om dat ding op te zetten, maar oefening baart kunst. De zon gaat bijna onder. Ik ben nog wat in mijn koffer aan het snuffelen als ik opeens iets zachts langs mijn arm voel. Ik kijk om en krijg de schrik van m’n leven: staat er een cheeta naast me! Holy shit, die zag ik niet aankomen. Ik spring op en zie dat er dan nog twee komen aangelopen. Oh oh… Gelukkig heeft de beste man van de receptie ons net verteld dat de jonge cheeta’s bij het kamp horen en niet direct kwaad in hun zin hebben, maar dol zijn op spelen. Nou, dat is me duidelijk geworden! Al onze koffers liggen open en bloot en de cheeta’s vermaken zich natuurlijk prima. Terwijl ik probeer Lottes schoenen te redden van een helse ondergang, kruipt een van de andere cheeta’s op de achterbank van onze auto en ja hoor.. hij heeft mijn jasje al snel te pakken. Ik begin er ook net lol in te krijgen als Meike en Lotte terugkomen van het douchen en mij als een kip zonder kop achter die cheeta’s aan zien gaan. Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. We hebben hard gelachen met z’n drieën, wat een spektakel weer!

Wat hoort er bij een rondreis door zuidelijk Afrika? Juist, safari’s! Om het maximale eruit te halen hebben we er een stuk of vijf gedaan, allemaal anders en vernieuwend. De eerste was in het zuiden van Namibië, waar Meike en ik er eindelijk in slaagden om al die verschillende soorten bokken een soort van uit elkaar te houden (hartenbeest, kudu, orynx, springbok, impala, inyala, blauwbeest, zwart beest etc.). Ik voldoe echter nog lang niet aan de kwaliteiten die je als BIG-five gids hoort te beheersen. Af en toe riep de gids ‘kijk daar, een giraffe!’ waar ik na lang zoeken uiteindelijk in de verte een zwart stokje boven de bomen uit zag steken.. Gelukkig kwamen we later wat dichterbij, waardoor ze niet meer te missen waren. Nou ja, dat zeg ik nu wel, maar ik ben er zelfs in geslaagd een olifant over het hoofd te zien. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet precies. We hebben trouwens een aantal olifanten van wel heel dichtbij kunnen bewonderen. Spanning en sensatie! Toen de olifant op rechts nog maar twee meter van ons verwijderd was werd het toch wel een beetje gevaarlijk. We eindigen allemaal toch liever niet platgestampt onder een olifantenpoot, dus hebben we de verstandige keuze gemaakt om door te rijden.

Etosha (National Park in noord Namibië) is een mega park, waarbij je soms toch wel een klein radartje nodig hebt om de dieren op te sporen. We deden hier een self-drive safari, waarbij we vertrouwden op ons eigen instinct. Dit bleek niet altijd de beste keuze, dus besloten we na een tijdje ons eigen gevoel een beetje los te laten en net als iedere andere safariganger kuddegedrag te gaan vertonen, onder het mom van ‘als er drie auto’s bij elkaar staan, zal er vast wel iets te zien zijn.’ Zo hebben we toch nog een hele mooie safari gehad, van mooie zebrabillen tot een springbok met een kleine afwijking. Haha dat springbokje. Tijdens onze self-drive kwamen we een grote kudde springbokken tegen die plots allemaal op de vlucht in onze richting kwamen gestormd. Zoals de naam al aangeeft, springen deze bokjes. Eentje nam het echter wel heel letterlijk. Hij stond tussen de vluchtende stoet in de lucht op en neer te springen alsof hij niet kon kiezen welke kant op te gaan. Niet helemaal 100% als je het mij vraagt, al was het wel een grappig gezicht. Onze jeep-safari in Chobe (Botswana) was bij uitstek de beste. Dat we ’s ochtends om vijf uur ons bed uit moesten nam ik dan ook maar voor lief (vroeg opstaan schijnt heel normaal te zijn voor een safari. Als je om acht uur je bed uitkomt en denkt de eerste te zijn, dan heb je het mis. Het hele kamp is dan al verlaten.. Ik spreek uit ervaring). Maar wat een dag! Nijlpaarden, buffels, wild dogs, olifanten, leeuwen, giraffes etc. We hebben ze allemaal gezien. Luipaarden zijn sneaky beesten, moeilijk te spotten. Laat ons nou net het geluk hebben er een in de boom te zien zitten. Daarmee kan ik alle dieren van de Big five afstrepen, doel behaald!

Om toch maar weer even terug te komen op het weer, dit was perfect! Met een gemiddelde temperatuur boven de 25 graden en een stralend zonnetje, waren wij hartstikke blij. Voor de mensen in Namibië was het de winterperiode en zij liepen serieus rond met dikke winterjassen, sjaals en handschoenen. Het toppunt was toch wel toen ik in m’n korte broekje een fles water ging kopen en het meisje achter de kassa er mij geld teruggaf met de volgende woorden: ‘Oh my god, it’s so cold, I can hardly hold the money.’ Voor ons als westerlingen is het heel gek om zoiets te begrijpen, maar voor hen is het niet meer dan normaal. Bizar, maar toch vind ik die cultuurverschillen wel heel mooi.

Afrika heeft me geleerd hoe je gelukkig kan zijn met heel weinig, maar een klein beetje luxe op z’n tijd vind ik stiekem toch nog wel lekker. Na een paar dagen simpele geïmproviseerde campingmaaltijden te hebben gegeten (dan heb ik het over blikvoer, opgewarmd boven ons eigengemaakte vuurtje), is een 3-gangen diner in het restaurant dan ook extra lekker. Lekker eten maken kunnen ze wel in Afrika! Nooit gedacht dat ik zo vrolijk kon worden van een goed stuk vlees met een lekker wijntje erbij. Nieuwe dingen proberen hoort er wel bij vind ik. In Zimbabwe op aandringen van een vriend ‘Mopani worms’ (gebakken rupsen) geprobeerd en geloof het of niet, maar ik vond het lekker! Zo zie je maar. Dat was trouwens een hele leuke avond volgens traditionele gebruiken. Gewikkeld in een kleurrijk doek allerlei nieuwe gerechten proberen, een djembésessie joinen en de toekomst laten voorspellen (een man die heel wat moois ziet in een paar botjes, ik geloof hem graag!), een bijzondere ervaring.

Op onze route door Namibië kwamen we langs het dorpje Otjiwarongo. Dit zal de meeste van jullie weinig zeggen, maar bij mij ging er toch wel even een lampje branden. Ik dacht meteen weer terug aan die goede oude middelbare schooltijd op het d’Oultremontcollege. Onze school steunde een school in Otjiwarongo en deed uitwisselingen met leerlingen van deze school, hoe toevallig! Grappig om te zien hoe het dorp er in werkelijkheid uitziet.

We sluiten het hoofdstuk Namibië af met een boottochtje over de rustgevende Okavango River, met uiteraard een lekker glas champagne in de hand. Op z’n tijd een slangetje of krokodil langs de kant en met de zonsondergang erbij is het plaatje helemaal af. We vervolgen onze weg naar Botswana. De grens oversteken zijn we nu helemaal getraind in. Een stempeltje hier, een stempeltje daar, een paar papiertjes invullen, betalen en weer door. Soms checken ze ook nog even de auto, maar dit is nauwelijks serieus te noemen. Eén keer hadden we een berg hout achterin liggen, afgedekt met een slaapzak. De man bij de grens keek even in de auto en had vervolgens maar één vraag: ‘Do you want to marry me?’ Na een korte onderhandeling hebben Meike en ik uiteindelijk ingestemd met een bruidsschat van 4000 koeien, dus hij is al druk aan het sparen. Intussen zijn wij gewoon de grens overgekomen met die berg hout achterin (als we er een lijk onder verstopt hadden kwamen we er nog doorheen, en dat noemen ze dan een controle). We kwamen er later achter dat we onbewust een inwoner van Swaziland de grens over gesmokkeld hebben. Bij Drakensberg in Zuid-Afrika besloten we het hout dan eindelijk te gebruiken voor een lekker kampvuurtje ’s avonds. Genietend van het warme vuur zien we opeens iets bewegen, komt daar zomaar even een slangetje uit het hout gekropen. Ieks! Die zat dus al een paar dagen bij ons in de auto...

We hebben heel wat bagage met z’n allen. Als we in Botswana zijn en onze tentnachten erop zitten, besluiten we onze dekens en kussens weg te geven aan lokale mensen. Een klein gebaar waarmee we een arm gezinnetje ontzettend blij hebben gemaakt. De moeder kwam dolgelukkig naar buiten gerend: ‘God bless you!’. Geweldig om die stralende gezichten te zien. Wij zijn weer wat bagage lichter en zij zijn blij, win-winsituatie dus! Wel een beetje jammer voor ons dat we later toch nog een nachtje in de tent moesten slapen. Oeps, over het hoofd gezien.. Dat was een aardig koud nachtje dus, maar ook dat hebben we weer overleefd.

Ieder land heeft trouwens zijn eigen munteenheid, super handig (not…). Bij het verlaten van Botswana hebben we met onze laatste Pula dan ook maar de ideale klant uitgehangen bij het enige winkeltje op ’t mini vliegveldje. Niet heel veel te verkrijgen, dus zijn het een aantal ansichtkaarten en een hele voorraad bier geworden. We laden onze spullen in en gaan dan op weg naar de Victoria Falls (één van de zeven Natuur Wereldwonderen) in Zimbabwe. Wauw! Nat, maar prachtig! Dat woest stromende water is zo krachtig om te zien, waardoor ik me even heel klein en onbelangrijk voel, heerlijk! Vrijdag 3 juli, een dag volgens de Afrikaanse gebruiksaanwijzing met al die onverwachte wendingen. Te beginnen met een goede adrenalinekick: de klif afspringen bij de Vic Falls, een vrije val van zo’n 70 meter met een mooie zwaai boven het water er achteraan. Hoe spannender hoe beter, dus we doen de sprong achteruit. Heel gaaf! Ik zie het zo weer voor me, het steeds kleiner wordende gezicht van die man. Die vrije val geeft wel een bijzonder gevoel, alsof je echt van een klif afvalt, heel vrij. Onze begeleiders waren echt grappenmakers, heel gezellig. Toen één van hen voorstelde ons mee te nemen om te lunchen volgens traditionele wijze, sloegen wij (zo nieuwsgierig als wij zijn) dit aanbod natuurlijk niet af. En hoe leuk was dat! Hij nam ons mee naar een lokaal restaurantje waar we Sadza (pap) met ‘beefstew’ bestelden. We kregen ons eten, maar geen bestek. Juist.. met de handen eten dus! Leuke ervaring, eindigend in één grote knoeiboel natuurlijk. Verder ontmoeten we die middag nog twee Nederlandse jongens bij het hostel en gaan we ’s avonds met de hele groep op stap in een lokaal barretje. De volgende dag moeten we weer vroeg op voor anderhalve dag bustour richting Johannesburg. Vanuit hier pakken we de auto en doen we de Panorama Route. Voor de vorm bezoeken we onderweg nog even wat grotten en eten we de slechtste pizza ever (een van de weinige slechte maaltijden in ZA) in een klein westerndorpje genaamd Sabie. Zoals de naam al aangeeft is de Panorama route een route met mooie uitzichten. Eigenlijk best grappig hoe fascinerend een paar bomen wel niet kunnen zijn en wat een mooie plaatjes dat kan opleveren. Op deze plek komen we ook twee andere studenten uit Grabouw tegen, waar we een hele gezellige avond mee hebben. We wisselen vakantieverhalen uit en deze avond wordt mijn verlangen naar een goede Bobotie maaltijd op en top vervuld (daar kan geen Knorr recept tegenop!). We struinen nog wat marktjes af, waar we onze opgedane onderhandel-skills uitoefenen. Een beetje tactisch onderhandelen en je hebt zo de helft van de prijs af, dus wij zijn weer aardig wat schalen en oorbellen rijker.

Zo zijn er alweer drie weken van de vakantie voorbij, waarmee de vakantie voor Lotte erop zit. We zetten haar af op het vliegveld van Johannesburg, geven haar een dikke knuffel en gaan met z’n tweeën nog een weekje door om het oosten van Zuid-Afrika verder te ontdekken (incl. Swaziland en Lesotho). Lotte is nog geen twee minuten weg of Meike en ik zijn weer lekker aan het klungelen. Dan heb ik het over onze navigatie skills, die nogal z’n mankementen vertonen. Dan kregen we ook nog te maken met de eigenaardige verkeersregels van Swaziland. Van een snelweg met 120 km/u naar plots 40 km/u met een overload aan speedbuns is schijnbaar heel normaal. Dorpsnamen aangeven doen ze ook niet aan. Om 11 uur ’s avonds komen we uiteindelijk aan op onze bestemming in Swaziland. De poort van het park is allang dicht, dus Meike en ik hebben ons al bijna neergelegd bij een nachtje in de auto slapen. Gelukkig komen we bij de poort een aantal jongens tegen, die net terugkomen van een avondje bier drinken in het dorp. Het hele kamp ligt allang te slapen. We voelen ons wel een beetje schuldig als er zes mensen opgetrommeld worden om ons probleem op te lossen en zelfs de kampeigenaar in z’n handdoekje naar buiten komt. Eind goed al goed, we krijgen een mooi hutje met een lekker bedje toegewezen. Swaziland is een mooi land met grote grasvelden en riviertjes overgaand in mooie bomen en droge rietvelden. We overnachten hier ook nog een nachtje in een Beehive hut, zo’n leuk klein Afrikaans strobolletje met een Alice in Wonderland deurtje. We hadden hier verder weinig informatie over, dus ik had me al voorbereid op een primitief leventje als in ‘Groeten uit de rimboe’. Alle luxe die we erbij kregen, zagen we dan ook niet helemaal aankomen. Gewoon een WC en stroom, wel weer een meevaller. Hier genieten van onze laatste warme dagen.

Vanaf hier gaan we wat meer de bergen in en kan die winterjas nog wel eens goed van pas komen. We vertrekken richting Drakensberg, een heel mooi gebied, dat vraagt om een goede hike. Een beetje actie mag ook wel, zo lui als we in Zuid-Afrika geworden zijn. En eerlijk is eerlijk, even lopen is heerlijk. Naast de hike doen we ook nog een spannend ritje te paard door de bergen. Wat hebben we hard gelachen! Hobbelen door de bergen met af en toe een drafje of galop tussendoor. Niet heel comfortabel om als een stuiterbal op dat paard te zitten, maar wel een heel grappig gezicht. Meike en paarden is geen hele goede combinatie, des te leuker om naar te kijken. Nou had het paard nogal wat eigenaardige trekjes. Hij had maar één oog (lastig met al die gaten in de grond), was mega sloom en liet scheten na ieder klein sprintje. Al met al een hilarische ochtend.

Onze laatste bestemming is de Sani Pass (grens ZA en Lesotho), toch wel één van de mooiste plekken als je het mij vraagt. De weg er naartoe is ook weer een heel avontuur. We kiezen de toeristische route langs kleine dorpjes en een plek met oude grotschilderingen. De weg is als gatenkaas en gaat over in een eindeloze zandweg. Daar rijden we dan in het donker met nog drie uur op deze weg te gaan, geen mobiel netwerk en (alweer) bijna zonder benzine. Er zitten een hoop hobbels in de weg en scherpe bochten, wat resulteert in een halve autocrash. Gelukkig heeft Meike een slipcursus gedaan en zijn we veilig op bestemming gekomen. De Sani Pass tour was erg indrukwekkend! Met een gids en een 4x4 gouden landrover trotseren we de wegen van de Sani Pass, een oude weg die vroeger gebruikt werd voor schapen en geiten handel tussen ZA en Lesotho. Het is wintertijd hier, dus alles is koud en droog. Zelfs met de kale boompjes en bruine gebergten is het adembenemend mooi om te zien. Op de bergtoppen ligt zelfs sneeuw, waar wij ook nog even in hebben gestaan brr.. Lesotho behoort tot de top negen armste landen van de wereld en de leefomstandigheden zijn echt bizar, eigenlijk gewoon onmenselijk als je het mij vraagt. Het land ligt op een hoog niveau (2000 m hoogte en hoger, amper een boompje te spotten) met beperkte grondstoffen en mineralen. Ze hebben niet veel meer dan water, bier (maken ze zelf) en schapen (wol), waar ze dan ook mee handelen. In het koude en winderige berglandschap zien we enkele hutjes staan, gemaakt van steen, klei, een soort riet en koeienpoep, best stevig nog. Dat moet ook wel, want het kan hier tot -22 graden zijn! ‘Hoe kan je hier leven? Dat is toch gewoon onmenselijk..’ schiet constant door mijn hoofd. Maar deze mensen weten niet beter en hebben geen geld om een paspoort te kopen. Ik heb toch wel diep respect voor deze mensen, al weet ik dat ze weinig keus hebben. We banen ons een weg door de sneeuw om de hoogste bergtop van zuidelijk Afrika te bekijken en op onze terugweg brengen we een bezoekje aan de hoogste pub van Afrika. Een bijzondere dag die je toch wel aan het nadenken zet. We genieten nog even van de prachtige sterrenhemel en spotten een paar vallende sterren.

De reis zit er bijna op. De laatste dag rijden we naar Durban, het tegenovergestelde van wat we de dag ervoor hebben gezien. Een badplaats vol westerse invloeden, grote gebouwen en een mooi strand met van die typische beachboys en -girls. Het zonnetje doet het goed en met 30 graden komt het ultieme vakantiegevoel naar boven. Hierdoor vergeten we de tijd een beetje en krijgen we het toch weer voor elkaar te moeten haasten naar het vliegveld. We hebben een ‘charity tasje’ gemaakt vol met eten, douchespullen en een slaapzak, die in al onze haast gelukkig toch nog goed terecht komt bij een arm schoonmaakstertje. Onze vlucht verloopt prima en binnen no-time zijn we weer terug in het oude vertrouwde Grabouw.

Met onze paspoorten weer aardig wat stempeltjes rijker hebben we een fantastische reis achter de rug. Grappig dat je in één reis zoveel verschillende dingen kan zien en doen. We hebben het echt super leuk gehad en heel veel mooie avonturen beleefd! Door deze reis ben ik stiekem ook wel nieuwsgierig geworden naar alle andere mooie plekjes op de wereld en het liefst zou ik ze allemaal ontdekken. Ik begin alvast met sparen.

Onze laatste twee weken brengen we door in Grabouw. De andere studenten zijn op vakantie of al terug naar Nederland, dus zitten wij er met z’n tweeën. We hebben er twee hele mooie weekjes van gemaakt. De eerste week hebben we nog aardig wat pogingen tot schoolwerk gedaan, maar de tweede week hebben we volop genoten van alle dingen die we nog wilden doen. Onze laatste dagen in ZA moeten we wel optimaal benutten natuurlijk. We zijn wat meer met lokale mensen omgegaan. Zo zijn we bij mensen thuis in de Township uitgenodigd om te komen eten. Hele lieve gastvrije mensen, die ondanks hun arme leventje vol positiviteit zitten. Daar heb ik zeker wel bewondering voor. Alles volgens traditionele wijze natuurlijk, dus met z’n allen op de grond zitten en eten met de handen. Ze hebben mij traditioneel leren koken en ik had dan ook de eer om het openingsgebed te leiden (uhm… ja). Meike en ik waren de eerste blanken bij hun in huis, wat ze heel bijzonder vonden en zij zagen ons dan ook echt als een Godsgeschenk. Bijzonder. Geloof is heel belangrijk voor deze mensen en ik geloof dat we ook nog een soort van bekeerd zijn door de broer (die priester is). We hebben een paar hele leuke avonden met ze gehad, die zal ik niet vergeten. Eén van hen is Daniel, die toch wel een goede vriend is geworden. Hij is de meest positieve persoon die ik ken en heeft mij veel geleerd. Op een avond was Meike in Kaapstad en was ik alleen thuis. Ik ben toen samen met Daniel en een paar anderen naar Umtata gegaan. Dit is een club in een Township, waar ik graag nog een keer heen wilde. Meike en ik hadden al verschillende pogingen gedaan, maar steeds ging het niet door. Wij kunnen daar als blanken niet alleen heen, maar moeten samen met lokale mensen gaan, anders is het niet veilig. Maar nu was het dan eindelijk zo ver. Wel een vreemde ervaring om daar als enige blanke (maar dan ook echt de enige) tussen te staan. Ik werd natuurlijk van alle kanten aangestaard, maar niet op een vervelende manier gelukkig, en anders had ik altijd nog mijn persoonlijke bodyguards haha. Ik vond het geweldig om die mensen te zien dansen en heb een super leuke avond gehad. In onze laatste week zijn we nog even langsgegaan bij Agapé en Huis Silwerjare om afscheid te nemen. Toen we binnenkwamen bij Agapé kwamen de kinderen letterlijk op ons afgestormd om een dikke knuffel te geven. Super lief! Dit doet toch wel even iets met me, wat ga ik ze missen!

Meike en ik hebben ons Afrika-avontuur afgesloten met een knaller: bungeejumpen! Met 216 meters hoog is het de Bloukrans bridge de hoogste bridge bungee ter wereld. Ik was dit van te voren eigenlijk helemaal niet van plan, maar als je daar dan toch bent.. Wel een gave ervaring hoor! Meike en ik stonden vol adrenaline bovenaan de brug. Ik was als eerste aan de beurt en hoe vet was dat!! Zekerste weten een aanrader. Uit enthousiasme vroeg Meike of we nog een keer mochten springen. ‘Ja hoor, maar dan wel achteruit!’ Oke, prima! Zo gek als we zijn springen we nog een keer van die brug af. Even vergeten dat we hier dus gewoon dubbel voor moesten betalen.. Beetje dom haha. Maar goed, een fantastische ervaring en een mooie afsluiter! We hebben alles gedaan wat we wilden, alleen helaas geen tijd meer gehad om walvissen te gaan spotten. Maar wat een geluk! Als we de laatste dag langs het strand van Muizenberg lopen, zien we in de verte opeens een walvis uit het water springen. Hebben we er dus toch nog één gezien! Hiermee komt ons avontuur aan z’n einde. We hebben een geweldige tijd gehad, veel geleerd en leuke mensen ontmoet. Een tijd om nooit meer te vergeten!

Nu dus weer terug in dit kikkerlandje. Een warm onthaal door mijn lieve vrienden en familie en natuurlijk een dikke knuffel van Jeffrey! Leuk om iedereen weer te zien en binnen twee dagen was ik alweer helemaal gewend. Al het lekkere eten en het weinige sporten heeft zo zijn uitwerking op mij gehad. Met die paar extra kilo’s paste ik des te beter tussen de Afrikaanse dames, maar nu mogen ze er toch wel weer af. Meike en ik zijn druk aan het hardlopen geslagen om onze conditie weer een beetje op peil te krijgen. Komt goed! Nu nog eventjes genieten van mijn vakantie, spaarrekening aanvullen en druk aan de slag om al die foto’s uit te zoeken, want dat zijn er nogal wat. Ik vermaak me dus wel.

Ik heb erg mijn best gedaan om het kort te houden, maar helaas, het is me weer niet gelukt! Maar ja, dit is dan ook mijn laatste reisverslag (voorlopig!). Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en een beetje wijzer zijn geworden van het Afrikaanse leventje. Dank jullie wel voor het lezen en voor alle lieve reacties! :)

Liefs, Michelle