THE FINISHING TOUCH: grenzen opzoeken

Zo. Aan alles komt een einde, zo ook aan mijn Zuid-Afrika avontuur. Ik bevind me inmiddels alweer bijna drie hele weken op Nederlandse bodem en heb mijn eerste boterham met kaas alweer achter de kiezen. Wat heb ik een fantastische tijd gehad daar in het verre zuiden! Ik heb lieve en inspirerende mensen ontmoet, waar goede vriendschappen uit ontstaan zijn. Ik heb spannende avonturen beleefd en bizarre dingen gezien, allemaal stuk voor stuk dubbel en dwars de moeite waard! Een horde kinderen die op je afstormt om je te knuffelen, een vrije val van meer dan 100 meter, weergaloze uitzichten, oog in oog staan met één van de zeven Wereldwonderen, herkend worden door het hele dorp, begroet worden door acht mannen met bivakmutsen, als enige blanke in een club midden in de Township staan etc. Dat zijn geen dingen die je iedere dag meemaakt of wel? Het mooiste aan Zuid-Afrika vind ik nog wel de visie op het leven. Pluk de dag, het leven is te kort voor zorgen. Geniet dus van alle kleine dingen en haal het maximale uit je dag, wel op de relaxte Afrikaanse manier natuurlijk. Die manier van leven bevalt mij prima! Een vriend heeft mij een uitspraak bijgebracht die voor mij het Zuid-Afrikaanse level typeert: “a candle doesn’t lose its light by lighting other candles”. Hiermee gaf hij aan dat je niets te verliezen hebt door te delen wat je hebt, dat is precies hoe ze hier leven in Afrika. Mooie gedachte toch?

De charmes van Zuid-Afrika hebben ervoor gezorgd dat ik me in een half jaar tijd helemaal thuis ben gaan voelen, wat het afscheid toch wel zwaar maakte. Nou is afscheid nemen sowieso al niet mijn favoriete bezigheid.. Maar goed, wat moet dat moet. De kindjes van Agapé 4, de ouderen van Huis Silwerjare, de caregivers, onze supervisor, de obers van Peregrine, de locals die we hebben leren kennen, Paddy en z’n familie, de studenten.. Ik ben blij dat ik deze mensen heb mogen leren kennen en ik mis ze nu al! Gelukkig kijk ik er nu op terug met hele mooie herinneringen. En halleluja, wat ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om een half jaar naar Zuid-Afrika te gaan. Ik had dit voor geen goud willen missen!

Als ik even terugkijk op mijn reisblog zie ik dat mijn laatste verhaal alweer van een aardig tijdje terug is. Dat betekent dat ik me weer even kan uitleven! Te beginnen bij… mei? Mei en half juni zijn Meike en ik vooral druk geweest met ‘werken’. Alles op het laatste moment, zoals ik dat gewend ben (en zoals dat hoort in Afrika). We hebben nog een knap staaltje werk geleverd al zeg ik het zelf! Ben stiekem wel een beetje trots op wat we bereikt hebben. Zo hebben we bij Agapé mooie haalbare fysiotherapeutische doelen opgesteld voor de kinderen en hieraan gewerkt in de vorm van individuele therapie. We hebben behandelprogramma’s opgesteld en deze stap voor stap uitgewerkt, met voor ieder kindje een persoonlijk dossier. Zoals ik in mijn vorige reisverslag al vertelde, bleek onze overdrachtspersoon plotseling op vakantie te zijn. Hij is later ook niet meer teruggekomen bij Agapé. Gelukkig betekende dit niet het einde van onze overdracht en hebben we onze therapieën op iemand anders over kunnen dragen. Met succes! Ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in dat deze jongeman het voor elkaar krijgt om wat minder bezig te zijn met zijn ‘big body’ (zoals hij het zelf noemt, of naja.. wat het zou moeten worden zou ik eerder zeggen) en wat meer met fysiotherapie voor de kinderen. We hebben vooral verbeteringen bereikt op het gebied van communicatie, zelfstandig zitten/staan en lopen, kleine dingen die van grote waarde zijn voor de kwaliteit van leven voor zo’n kindje. Verder hebben we de succesformule gevonden voor de groepstherapieën, wat nogal een klus is met zoveel verschillende kinderen in één groep. Fysiotherapie combineren met leuke spellen en activiteiten, we hadden de smaak net goed te pakken. We hebben posters gemaakt per activiteit met plaatjes en uitleg in Afrikaans en Engels. Zo weten de kinderen wat ze te wachten staat, waardoor de therapie iets meer structuur krijgt, vooral voor de autistische kindjes (structuur in Afrika, het is toch wel mogelijk!). In die korte tijd hebben we echt een band opgebouwd met veel kinderen, best bijzonder. Ik ben ook heel benieuwd naar hun verdere ontwikkelingen. Wie weet ga ik over een paar jaar wel weer even langs om een kijkje te nemen.

Dan hebben we nog Huis Silwerjare. Tja, wat zal ik daar eens over zeggen.. We hebben kleine verbeteringen gezien bij de ouderen, maar die halve marathon gaat ‘m toch nog even net niet worden. Maar ja, het begin is gemaakt en alle kleine beetjes helpen!

Halverwege juni zit ons werk erop en is het tijd voor het volgende avontuur: een maand lang reizen door Afrika! Namibië, Botswana, Zimbabwe, Swaziland, Lesotho en Zuid-Afrika. Woohoo, we hebben er zin in! Zoals mijn titel al aangeeft is het tijd voor ons om de grenzen op te zoeken, letterlijk en figuurlijk. We zijn alle drie wel in voor een spannend avontuur. Alle drie? Ja! Ook Lotte is van de partij, speciaal komen overvliegen! 20 juni is het zover. We laten Grabouw achter ons en dan gaat onze BIG TRIP van start. We pikken Lotte op van het vliegveld om die dag meteen zo’n 5 uur te rijden naar ons eerste overnachtingsadresje. We hebben deze reis laten samenstellen door een organisatie, dus eigenlijk is alles één grote verrassing voor ons. De eerste nacht overnachten we meteen al in de middle of nowhere, in een huis zonder stroom (lekker knus met kaarslicht dus) met op ieder tafeltje een bijbel, het hele huis voor ons alleen. ’t Is wat! We hebben echt allerlei soorten accommodaties gehad, iedere keer was het weer een verrassing waar we terecht zouden komen. De ene nacht sliepen we op een dun matje in een tent, de andere nacht in een lekker bed in een luxe hotelkamer, hostel of chalet. Wel leuk die afwisseling.

We hebben een groot deel van onze vakantie in de auto doorgebracht, waarbij we meer dan 5000 km hebben afgelegd. Klinkt lang, maar de autoritjes deden zeker niet onder aan de rest van de vakantie, wat een gezelligheid! En je ziet zoveel moois om je heen! Iedere dag weer een nieuwe omgeving en spannende momentjes, zoals een wilde cheeta die tien meter voor de auto de weg oversteekt of de spanning bij een zo goed als lege tank in de middle of nowhere.. oeps, een beginnersfoutje. Gelukkig hadden we het benzinestation nog net gehaald. Het voordeel van Afrika is dat het zelfs met drie vrouwen moeilijk is om te verdwalen. Het is namelijk grotendeels één grote weg rechtdoor met heel af en toe een keer een tegenligger, ideaal! Als er plotseling verschillende auto’s naar ons beginnen te seinen, gaan we ons toch wel een beetje zorgen maken? Hmm.. zou er iets met de auto zijn? Toch maar even stoppen om te kijken. Niks te vinden, dat is gek. Later blijkt dat die seintjes bedoeld zijn als waarschuwing voor een politiecontrole, waarbij er een politieagent verstopt zit achter een boom. Aardige mensen toch ook in Afrika he. Verder zijn de autoritjes eigenlijk heel soepel verlopen. Oh wacht, we hebben wel nog een keer een lekke band gehad in Namibië. De combinatie off-road wegen en met 140 km/u over de verharde weg crossen blijkt toch niet ideaal te zijn voor onze Chev Aveo. Tja, daar sta je dan met een lekke band in de middle of nowhere. Maar no worries! Gelukkig stopte er al vrij snel een auto met twee vrouwen en een kindje die ons te hulp schoten. Het eerst volgende dorpje was nog maar zo’n 20 km rijden en heel toevallig had één van de vrouwen een schoonzoon die daar werkte als automonteur. Perfect! Een nieuwe band was dan ook al vrij snel geregeld. Ik vind het trouwens sowieso al heel wat dat onze auto deze reis zo goed is doorgekomen, hij heeft heel wat steentjes en hobbeltjes overleefd. We hebben er zelfs een aantal off-road safari’s mee gedaan. 20 km/u rijden en alle kanten ingehaald worden door grote jeeps. De auto was dan ook al snel omgetoverd tot een zandmonster. Maar hij is om te gebruiken zullen we maar zeggen.

Onze reis zat vol afwisseling en laat mij daar nou net dol op zijn. Steeds weer nieuwe dingen zien en proberen, dat houdt het een beetje spannend. We hebben ons dan ook geen seconde verveeld. Het landschap veranderde met de dag. Van de droogte van Namibië tot de natheid bij de Victoria Falls tot de sneeuw in Lesotho, echt alles hebben we gezien! In Namibië hebben ze van die dorpjes met die typische ronde hutjes. Ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar het leven binnen zo’n community. Waar halen ze eten en water vandaan? Wat als ze ziek zijn? Etc. Het leven in Afrika speelt zich trouwens grotendeels op straat af. Je komt regelmatig mensen en dieren tegen langs de weg. Uitwijken voor een koe of een zwijn op de weg is dan ook eerder regel dan uitzondering.

Ik zal eens even vooraan beginnen, voordat ik zo weer tien kantjes volschrijf. Tijdens mijn vakantie heb ik een soort van dagboek bijgehouden, waarin ik dagelijks onze avonturen heb beschreven. Erg leuk om te doen en het resultaat is dan ook een aardig boekwerk. Om jullie wat tijd te besparen zal ik hier een verkorte versie vertellen. Namibië dus, prachtig land! Echt een Lion King omgeving die zo in de film zou kunnen. We slapen een aantal nachten in tenten, in het begin nog even klungelen om dat ding op te zetten, maar oefening baart kunst. De zon gaat bijna onder. Ik ben nog wat in mijn koffer aan het snuffelen als ik opeens iets zachts langs mijn arm voel. Ik kijk om en krijg de schrik van m’n leven: staat er een cheeta naast me! Holy shit, die zag ik niet aankomen. Ik spring op en zie dat er dan nog twee komen aangelopen. Oh oh… Gelukkig heeft de beste man van de receptie ons net verteld dat de jonge cheeta’s bij het kamp horen en niet direct kwaad in hun zin hebben, maar dol zijn op spelen. Nou, dat is me duidelijk geworden! Al onze koffers liggen open en bloot en de cheeta’s vermaken zich natuurlijk prima. Terwijl ik probeer Lottes schoenen te redden van een helse ondergang, kruipt een van de andere cheeta’s op de achterbank van onze auto en ja hoor.. hij heeft mijn jasje al snel te pakken. Ik begin er ook net lol in te krijgen als Meike en Lotte terugkomen van het douchen en mij als een kip zonder kop achter die cheeta’s aan zien gaan. Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. We hebben hard gelachen met z’n drieën, wat een spektakel weer!

Wat hoort er bij een rondreis door zuidelijk Afrika? Juist, safari’s! Om het maximale eruit te halen hebben we er een stuk of vijf gedaan, allemaal anders en vernieuwend. De eerste was in het zuiden van Namibië, waar Meike en ik er eindelijk in slaagden om al die verschillende soorten bokken een soort van uit elkaar te houden (hartenbeest, kudu, orynx, springbok, impala, inyala, blauwbeest, zwart beest etc.). Ik voldoe echter nog lang niet aan de kwaliteiten die je als BIG-five gids hoort te beheersen. Af en toe riep de gids ‘kijk daar, een giraffe!’ waar ik na lang zoeken uiteindelijk in de verte een zwart stokje boven de bomen uit zag steken.. Gelukkig kwamen we later wat dichterbij, waardoor ze niet meer te missen waren. Nou ja, dat zeg ik nu wel, maar ik ben er zelfs in geslaagd een olifant over het hoofd te zien. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen weet ik nog steeds niet precies. We hebben trouwens een aantal olifanten van wel heel dichtbij kunnen bewonderen. Spanning en sensatie! Toen de olifant op rechts nog maar twee meter van ons verwijderd was werd het toch wel een beetje gevaarlijk. We eindigen allemaal toch liever niet platgestampt onder een olifantenpoot, dus hebben we de verstandige keuze gemaakt om door te rijden.

Etosha (National Park in noord Namibië) is een mega park, waarbij je soms toch wel een klein radartje nodig hebt om de dieren op te sporen. We deden hier een self-drive safari, waarbij we vertrouwden op ons eigen instinct. Dit bleek niet altijd de beste keuze, dus besloten we na een tijdje ons eigen gevoel een beetje los te laten en net als iedere andere safariganger kuddegedrag te gaan vertonen, onder het mom van ‘als er drie auto’s bij elkaar staan, zal er vast wel iets te zien zijn.’ Zo hebben we toch nog een hele mooie safari gehad, van mooie zebrabillen tot een springbok met een kleine afwijking. Haha dat springbokje. Tijdens onze self-drive kwamen we een grote kudde springbokken tegen die plots allemaal op de vlucht in onze richting kwamen gestormd. Zoals de naam al aangeeft, springen deze bokjes. Eentje nam het echter wel heel letterlijk. Hij stond tussen de vluchtende stoet in de lucht op en neer te springen alsof hij niet kon kiezen welke kant op te gaan. Niet helemaal 100% als je het mij vraagt, al was het wel een grappig gezicht. Onze jeep-safari in Chobe (Botswana) was bij uitstek de beste. Dat we ’s ochtends om vijf uur ons bed uit moesten nam ik dan ook maar voor lief (vroeg opstaan schijnt heel normaal te zijn voor een safari. Als je om acht uur je bed uitkomt en denkt de eerste te zijn, dan heb je het mis. Het hele kamp is dan al verlaten.. Ik spreek uit ervaring). Maar wat een dag! Nijlpaarden, buffels, wild dogs, olifanten, leeuwen, giraffes etc. We hebben ze allemaal gezien. Luipaarden zijn sneaky beesten, moeilijk te spotten. Laat ons nou net het geluk hebben er een in de boom te zien zitten. Daarmee kan ik alle dieren van de Big five afstrepen, doel behaald!

Om toch maar weer even terug te komen op het weer, dit was perfect! Met een gemiddelde temperatuur boven de 25 graden en een stralend zonnetje, waren wij hartstikke blij. Voor de mensen in Namibië was het de winterperiode en zij liepen serieus rond met dikke winterjassen, sjaals en handschoenen. Het toppunt was toch wel toen ik in m’n korte broekje een fles water ging kopen en het meisje achter de kassa er mij geld teruggaf met de volgende woorden: ‘Oh my god, it’s so cold, I can hardly hold the money.’ Voor ons als westerlingen is het heel gek om zoiets te begrijpen, maar voor hen is het niet meer dan normaal. Bizar, maar toch vind ik die cultuurverschillen wel heel mooi.

Afrika heeft me geleerd hoe je gelukkig kan zijn met heel weinig, maar een klein beetje luxe op z’n tijd vind ik stiekem toch nog wel lekker. Na een paar dagen simpele geïmproviseerde campingmaaltijden te hebben gegeten (dan heb ik het over blikvoer, opgewarmd boven ons eigengemaakte vuurtje), is een 3-gangen diner in het restaurant dan ook extra lekker. Lekker eten maken kunnen ze wel in Afrika! Nooit gedacht dat ik zo vrolijk kon worden van een goed stuk vlees met een lekker wijntje erbij. Nieuwe dingen proberen hoort er wel bij vind ik. In Zimbabwe op aandringen van een vriend ‘Mopani worms’ (gebakken rupsen) geprobeerd en geloof het of niet, maar ik vond het lekker! Zo zie je maar. Dat was trouwens een hele leuke avond volgens traditionele gebruiken. Gewikkeld in een kleurrijk doek allerlei nieuwe gerechten proberen, een djembésessie joinen en de toekomst laten voorspellen (een man die heel wat moois ziet in een paar botjes, ik geloof hem graag!), een bijzondere ervaring.

Op onze route door Namibië kwamen we langs het dorpje Otjiwarongo. Dit zal de meeste van jullie weinig zeggen, maar bij mij ging er toch wel even een lampje branden. Ik dacht meteen weer terug aan die goede oude middelbare schooltijd op het d’Oultremontcollege. Onze school steunde een school in Otjiwarongo en deed uitwisselingen met leerlingen van deze school, hoe toevallig! Grappig om te zien hoe het dorp er in werkelijkheid uitziet.

We sluiten het hoofdstuk Namibië af met een boottochtje over de rustgevende Okavango River, met uiteraard een lekker glas champagne in de hand. Op z’n tijd een slangetje of krokodil langs de kant en met de zonsondergang erbij is het plaatje helemaal af. We vervolgen onze weg naar Botswana. De grens oversteken zijn we nu helemaal getraind in. Een stempeltje hier, een stempeltje daar, een paar papiertjes invullen, betalen en weer door. Soms checken ze ook nog even de auto, maar dit is nauwelijks serieus te noemen. Eén keer hadden we een berg hout achterin liggen, afgedekt met een slaapzak. De man bij de grens keek even in de auto en had vervolgens maar één vraag: ‘Do you want to marry me?’ Na een korte onderhandeling hebben Meike en ik uiteindelijk ingestemd met een bruidsschat van 4000 koeien, dus hij is al druk aan het sparen. Intussen zijn wij gewoon de grens overgekomen met die berg hout achterin (als we er een lijk onder verstopt hadden kwamen we er nog doorheen, en dat noemen ze dan een controle). We kwamen er later achter dat we onbewust een inwoner van Swaziland de grens over gesmokkeld hebben. Bij Drakensberg in Zuid-Afrika besloten we het hout dan eindelijk te gebruiken voor een lekker kampvuurtje ’s avonds. Genietend van het warme vuur zien we opeens iets bewegen, komt daar zomaar even een slangetje uit het hout gekropen. Ieks! Die zat dus al een paar dagen bij ons in de auto...

We hebben heel wat bagage met z’n allen. Als we in Botswana zijn en onze tentnachten erop zitten, besluiten we onze dekens en kussens weg te geven aan lokale mensen. Een klein gebaar waarmee we een arm gezinnetje ontzettend blij hebben gemaakt. De moeder kwam dolgelukkig naar buiten gerend: ‘God bless you!’. Geweldig om die stralende gezichten te zien. Wij zijn weer wat bagage lichter en zij zijn blij, win-winsituatie dus! Wel een beetje jammer voor ons dat we later toch nog een nachtje in de tent moesten slapen. Oeps, over het hoofd gezien.. Dat was een aardig koud nachtje dus, maar ook dat hebben we weer overleefd.

Ieder land heeft trouwens zijn eigen munteenheid, super handig (not…). Bij het verlaten van Botswana hebben we met onze laatste Pula dan ook maar de ideale klant uitgehangen bij het enige winkeltje op ’t mini vliegveldje. Niet heel veel te verkrijgen, dus zijn het een aantal ansichtkaarten en een hele voorraad bier geworden. We laden onze spullen in en gaan dan op weg naar de Victoria Falls (één van de zeven Natuur Wereldwonderen) in Zimbabwe. Wauw! Nat, maar prachtig! Dat woest stromende water is zo krachtig om te zien, waardoor ik me even heel klein en onbelangrijk voel, heerlijk! Vrijdag 3 juli, een dag volgens de Afrikaanse gebruiksaanwijzing met al die onverwachte wendingen. Te beginnen met een goede adrenalinekick: de klif afspringen bij de Vic Falls, een vrije val van zo’n 70 meter met een mooie zwaai boven het water er achteraan. Hoe spannender hoe beter, dus we doen de sprong achteruit. Heel gaaf! Ik zie het zo weer voor me, het steeds kleiner wordende gezicht van die man. Die vrije val geeft wel een bijzonder gevoel, alsof je echt van een klif afvalt, heel vrij. Onze begeleiders waren echt grappenmakers, heel gezellig. Toen één van hen voorstelde ons mee te nemen om te lunchen volgens traditionele wijze, sloegen wij (zo nieuwsgierig als wij zijn) dit aanbod natuurlijk niet af. En hoe leuk was dat! Hij nam ons mee naar een lokaal restaurantje waar we Sadza (pap) met ‘beefstew’ bestelden. We kregen ons eten, maar geen bestek. Juist.. met de handen eten dus! Leuke ervaring, eindigend in één grote knoeiboel natuurlijk. Verder ontmoeten we die middag nog twee Nederlandse jongens bij het hostel en gaan we ’s avonds met de hele groep op stap in een lokaal barretje. De volgende dag moeten we weer vroeg op voor anderhalve dag bustour richting Johannesburg. Vanuit hier pakken we de auto en doen we de Panorama Route. Voor de vorm bezoeken we onderweg nog even wat grotten en eten we de slechtste pizza ever (een van de weinige slechte maaltijden in ZA) in een klein westerndorpje genaamd Sabie. Zoals de naam al aangeeft is de Panorama route een route met mooie uitzichten. Eigenlijk best grappig hoe fascinerend een paar bomen wel niet kunnen zijn en wat een mooie plaatjes dat kan opleveren. Op deze plek komen we ook twee andere studenten uit Grabouw tegen, waar we een hele gezellige avond mee hebben. We wisselen vakantieverhalen uit en deze avond wordt mijn verlangen naar een goede Bobotie maaltijd op en top vervuld (daar kan geen Knorr recept tegenop!). We struinen nog wat marktjes af, waar we onze opgedane onderhandel-skills uitoefenen. Een beetje tactisch onderhandelen en je hebt zo de helft van de prijs af, dus wij zijn weer aardig wat schalen en oorbellen rijker.

Zo zijn er alweer drie weken van de vakantie voorbij, waarmee de vakantie voor Lotte erop zit. We zetten haar af op het vliegveld van Johannesburg, geven haar een dikke knuffel en gaan met z’n tweeën nog een weekje door om het oosten van Zuid-Afrika verder te ontdekken (incl. Swaziland en Lesotho). Lotte is nog geen twee minuten weg of Meike en ik zijn weer lekker aan het klungelen. Dan heb ik het over onze navigatie skills, die nogal z’n mankementen vertonen. Dan kregen we ook nog te maken met de eigenaardige verkeersregels van Swaziland. Van een snelweg met 120 km/u naar plots 40 km/u met een overload aan speedbuns is schijnbaar heel normaal. Dorpsnamen aangeven doen ze ook niet aan. Om 11 uur ’s avonds komen we uiteindelijk aan op onze bestemming in Swaziland. De poort van het park is allang dicht, dus Meike en ik hebben ons al bijna neergelegd bij een nachtje in de auto slapen. Gelukkig komen we bij de poort een aantal jongens tegen, die net terugkomen van een avondje bier drinken in het dorp. Het hele kamp ligt allang te slapen. We voelen ons wel een beetje schuldig als er zes mensen opgetrommeld worden om ons probleem op te lossen en zelfs de kampeigenaar in z’n handdoekje naar buiten komt. Eind goed al goed, we krijgen een mooi hutje met een lekker bedje toegewezen. Swaziland is een mooi land met grote grasvelden en riviertjes overgaand in mooie bomen en droge rietvelden. We overnachten hier ook nog een nachtje in een Beehive hut, zo’n leuk klein Afrikaans strobolletje met een Alice in Wonderland deurtje. We hadden hier verder weinig informatie over, dus ik had me al voorbereid op een primitief leventje als in ‘Groeten uit de rimboe’. Alle luxe die we erbij kregen, zagen we dan ook niet helemaal aankomen. Gewoon een WC en stroom, wel weer een meevaller. Hier genieten van onze laatste warme dagen.

Vanaf hier gaan we wat meer de bergen in en kan die winterjas nog wel eens goed van pas komen. We vertrekken richting Drakensberg, een heel mooi gebied, dat vraagt om een goede hike. Een beetje actie mag ook wel, zo lui als we in Zuid-Afrika geworden zijn. En eerlijk is eerlijk, even lopen is heerlijk. Naast de hike doen we ook nog een spannend ritje te paard door de bergen. Wat hebben we hard gelachen! Hobbelen door de bergen met af en toe een drafje of galop tussendoor. Niet heel comfortabel om als een stuiterbal op dat paard te zitten, maar wel een heel grappig gezicht. Meike en paarden is geen hele goede combinatie, des te leuker om naar te kijken. Nou had het paard nogal wat eigenaardige trekjes. Hij had maar één oog (lastig met al die gaten in de grond), was mega sloom en liet scheten na ieder klein sprintje. Al met al een hilarische ochtend.

Onze laatste bestemming is de Sani Pass (grens ZA en Lesotho), toch wel één van de mooiste plekken als je het mij vraagt. De weg er naartoe is ook weer een heel avontuur. We kiezen de toeristische route langs kleine dorpjes en een plek met oude grotschilderingen. De weg is als gatenkaas en gaat over in een eindeloze zandweg. Daar rijden we dan in het donker met nog drie uur op deze weg te gaan, geen mobiel netwerk en (alweer) bijna zonder benzine. Er zitten een hoop hobbels in de weg en scherpe bochten, wat resulteert in een halve autocrash. Gelukkig heeft Meike een slipcursus gedaan en zijn we veilig op bestemming gekomen. De Sani Pass tour was erg indrukwekkend! Met een gids en een 4x4 gouden landrover trotseren we de wegen van de Sani Pass, een oude weg die vroeger gebruikt werd voor schapen en geiten handel tussen ZA en Lesotho. Het is wintertijd hier, dus alles is koud en droog. Zelfs met de kale boompjes en bruine gebergten is het adembenemend mooi om te zien. Op de bergtoppen ligt zelfs sneeuw, waar wij ook nog even in hebben gestaan brr.. Lesotho behoort tot de top negen armste landen van de wereld en de leefomstandigheden zijn echt bizar, eigenlijk gewoon onmenselijk als je het mij vraagt. Het land ligt op een hoog niveau (2000 m hoogte en hoger, amper een boompje te spotten) met beperkte grondstoffen en mineralen. Ze hebben niet veel meer dan water, bier (maken ze zelf) en schapen (wol), waar ze dan ook mee handelen. In het koude en winderige berglandschap zien we enkele hutjes staan, gemaakt van steen, klei, een soort riet en koeienpoep, best stevig nog. Dat moet ook wel, want het kan hier tot -22 graden zijn! ‘Hoe kan je hier leven? Dat is toch gewoon onmenselijk..’ schiet constant door mijn hoofd. Maar deze mensen weten niet beter en hebben geen geld om een paspoort te kopen. Ik heb toch wel diep respect voor deze mensen, al weet ik dat ze weinig keus hebben. We banen ons een weg door de sneeuw om de hoogste bergtop van zuidelijk Afrika te bekijken en op onze terugweg brengen we een bezoekje aan de hoogste pub van Afrika. Een bijzondere dag die je toch wel aan het nadenken zet. We genieten nog even van de prachtige sterrenhemel en spotten een paar vallende sterren.

De reis zit er bijna op. De laatste dag rijden we naar Durban, het tegenovergestelde van wat we de dag ervoor hebben gezien. Een badplaats vol westerse invloeden, grote gebouwen en een mooi strand met van die typische beachboys en -girls. Het zonnetje doet het goed en met 30 graden komt het ultieme vakantiegevoel naar boven. Hierdoor vergeten we de tijd een beetje en krijgen we het toch weer voor elkaar te moeten haasten naar het vliegveld. We hebben een ‘charity tasje’ gemaakt vol met eten, douchespullen en een slaapzak, die in al onze haast gelukkig toch nog goed terecht komt bij een arm schoonmaakstertje. Onze vlucht verloopt prima en binnen no-time zijn we weer terug in het oude vertrouwde Grabouw.

Met onze paspoorten weer aardig wat stempeltjes rijker hebben we een fantastische reis achter de rug. Grappig dat je in één reis zoveel verschillende dingen kan zien en doen. We hebben het echt super leuk gehad en heel veel mooie avonturen beleefd! Door deze reis ben ik stiekem ook wel nieuwsgierig geworden naar alle andere mooie plekjes op de wereld en het liefst zou ik ze allemaal ontdekken. Ik begin alvast met sparen.

Onze laatste twee weken brengen we door in Grabouw. De andere studenten zijn op vakantie of al terug naar Nederland, dus zitten wij er met z’n tweeën. We hebben er twee hele mooie weekjes van gemaakt. De eerste week hebben we nog aardig wat pogingen tot schoolwerk gedaan, maar de tweede week hebben we volop genoten van alle dingen die we nog wilden doen. Onze laatste dagen in ZA moeten we wel optimaal benutten natuurlijk. We zijn wat meer met lokale mensen omgegaan. Zo zijn we bij mensen thuis in de Township uitgenodigd om te komen eten. Hele lieve gastvrije mensen, die ondanks hun arme leventje vol positiviteit zitten. Daar heb ik zeker wel bewondering voor. Alles volgens traditionele wijze natuurlijk, dus met z’n allen op de grond zitten en eten met de handen. Ze hebben mij traditioneel leren koken en ik had dan ook de eer om het openingsgebed te leiden (uhm… ja). Meike en ik waren de eerste blanken bij hun in huis, wat ze heel bijzonder vonden en zij zagen ons dan ook echt als een Godsgeschenk. Bijzonder. Geloof is heel belangrijk voor deze mensen en ik geloof dat we ook nog een soort van bekeerd zijn door de broer (die priester is). We hebben een paar hele leuke avonden met ze gehad, die zal ik niet vergeten. Eén van hen is Daniel, die toch wel een goede vriend is geworden. Hij is de meest positieve persoon die ik ken en heeft mij veel geleerd. Op een avond was Meike in Kaapstad en was ik alleen thuis. Ik ben toen samen met Daniel en een paar anderen naar Umtata gegaan. Dit is een club in een Township, waar ik graag nog een keer heen wilde. Meike en ik hadden al verschillende pogingen gedaan, maar steeds ging het niet door. Wij kunnen daar als blanken niet alleen heen, maar moeten samen met lokale mensen gaan, anders is het niet veilig. Maar nu was het dan eindelijk zo ver. Wel een vreemde ervaring om daar als enige blanke (maar dan ook echt de enige) tussen te staan. Ik werd natuurlijk van alle kanten aangestaard, maar niet op een vervelende manier gelukkig, en anders had ik altijd nog mijn persoonlijke bodyguards haha. Ik vond het geweldig om die mensen te zien dansen en heb een super leuke avond gehad. In onze laatste week zijn we nog even langsgegaan bij Agapé en Huis Silwerjare om afscheid te nemen. Toen we binnenkwamen bij Agapé kwamen de kinderen letterlijk op ons afgestormd om een dikke knuffel te geven. Super lief! Dit doet toch wel even iets met me, wat ga ik ze missen!

Meike en ik hebben ons Afrika-avontuur afgesloten met een knaller: bungeejumpen! Met 216 meters hoog is het de Bloukrans bridge de hoogste bridge bungee ter wereld. Ik was dit van te voren eigenlijk helemaal niet van plan, maar als je daar dan toch bent.. Wel een gave ervaring hoor! Meike en ik stonden vol adrenaline bovenaan de brug. Ik was als eerste aan de beurt en hoe vet was dat!! Zekerste weten een aanrader. Uit enthousiasme vroeg Meike of we nog een keer mochten springen. ‘Ja hoor, maar dan wel achteruit!’ Oke, prima! Zo gek als we zijn springen we nog een keer van die brug af. Even vergeten dat we hier dus gewoon dubbel voor moesten betalen.. Beetje dom haha. Maar goed, een fantastische ervaring en een mooie afsluiter! We hebben alles gedaan wat we wilden, alleen helaas geen tijd meer gehad om walvissen te gaan spotten. Maar wat een geluk! Als we de laatste dag langs het strand van Muizenberg lopen, zien we in de verte opeens een walvis uit het water springen. Hebben we er dus toch nog één gezien! Hiermee komt ons avontuur aan z’n einde. We hebben een geweldige tijd gehad, veel geleerd en leuke mensen ontmoet. Een tijd om nooit meer te vergeten!

Nu dus weer terug in dit kikkerlandje. Een warm onthaal door mijn lieve vrienden en familie en natuurlijk een dikke knuffel van Jeffrey! Leuk om iedereen weer te zien en binnen twee dagen was ik alweer helemaal gewend. Al het lekkere eten en het weinige sporten heeft zo zijn uitwerking op mij gehad. Met die paar extra kilo’s paste ik des te beter tussen de Afrikaanse dames, maar nu mogen ze er toch wel weer af. Meike en ik zijn druk aan het hardlopen geslagen om onze conditie weer een beetje op peil te krijgen. Komt goed! Nu nog eventjes genieten van mijn vakantie, spaarrekening aanvullen en druk aan de slag om al die foto’s uit te zoeken, want dat zijn er nogal wat. Ik vermaak me dus wel.

Ik heb erg mijn best gedaan om het kort te houden, maar helaas, het is me weer niet gelukt! Maar ja, dit is dan ook mijn laatste reisverslag (voorlopig!). Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en een beetje wijzer zijn geworden van het Afrikaanse leventje. Dank jullie wel voor het lezen en voor alle lieve reacties! :)

Liefs, Michelle

ROADTRIPJE ENZO

Wauw, Wauw, Wauw, wat een avonturen weer! Ik krijg regelmatig de vraag wanneer er weer een nieuw reisverslag online komt. Goed nieuws voor deze mensen, ik heb weer wat mooie verhaaltjes voor jullie in petto! Inmiddels heeft de herfst hier zijn intrede gedaan en gaan we zelfs al richting winter, waarbij we soms wel drie seizoenen in één dag hebben. Het begint al wat af te koelen (vooral ’s nachts brr…) en mijn nieuwe favoriete plekje in huis is dan ook voor het lekker warme houtkacheltje ’s avonds (verwarming in huis? No way, doen we hier niet aan). Geen jaloersmakende weerupdates meer vanuit hier(voorlopig!), dat is dan weer een voordeeltje voor jullie. Maar goed, dat warme zomerzonnetje gun ik jullie natuurlijk van harte en ook ik heb de perfecte manier gevonden om aan de regenachtige winter in het grauwe Grabouw te ontkomen (daarover later meer).

Zuid-Afrika is en blijft een prachtig land, waar ik van blijf genieten en iedere dag weer nieuwe dingen leer! Veel dingen zijn inmiddels heel normaal geworden, maar er zijn ook genoeg dingen die mijn aandacht iedere keer weer opnieuw weten te trekken, zoals de fenomenale uitzichten over Kaapstad en de die heerlijke onverwachtse wendingen van de dag. Ik voel me echt thuis in dit land. Ik realiseer me steeds meer dat je geluk uit de kleine dingen moet halen en niet te veel moet vastklampen aan idealen. Juist de onvoorspelbaarheid en spontane acties maken iedere dag weer een nieuw avontuur. De veiligheid is dan wel niet super en de vrijheid af en toe beperkt, maar daar leer je mee omgaan. Ik weet inmiddels wat beter waar ik wel kan komen en waar beter niet, waardoor kleine rondjes hardlopen prima gaat. Je hebt hooguit een paar honden achter je aan zitten of je wordt aangemoedigd door een stel mannen met bivakmutsen in een voorbij rijdende auto, maar dat beetje meer adrenaline in mijn lijf kan geen kwaad! De afgelopen weken zaten weer vol geweldig mooie avonturen, die ik maar al te graag met jullie deel. Samen met Jeffrey heb ik een onvergetelijke trip door Zuid-Afrika gemaakt, waarvan we nog lang kunnen nagenieten! En er is nog meer bezoek uit Nederland, want ook mijn ouders zijn komen overvliegen om twee weekjes te genieten van dit prachtland! Super leuk om ze kennis te laten maken met mijn leventje hier en de charmes van Zuid-Afrika

Vrijdag 3 april is het dan eindelijk zover, Jeffrey in Zuid-Afrika! Als ik hem door de aankomstdeuren van Cape Town Airport zie komen, storm ik op hem af om hem eerst eens een goede knuffel en een kus te geven, wat ben ik blij om hem weer te zien! We starten het avontuur in Kaapstad, waar we de eerste paar dagen doorbrengen. Jeffrey krijgt al snel te maken met het feit dat er in Afrika niet vaak iets volgens planning verloopt. Een mooi voorbeeld hiervan is ons Tafelbergavontuur. Wat begon als een normale hike, kreeg al gauw een onverwachtse wending…

Met een goed gevulde maag en 3 flessen water op zak, beginnen we vol optimisme aan onze weg naar de top (1086 m hoog). Het is een warme dag met de zon vol op de Tafelberg, maar met regelmatig een tussenstop komen we de eerste 20 minuten goed door. Dan komen we aan bij een bordje: Platteklip (de normale route) linksaf. Net op het moment dat wij deze aanwijzing willen volgen, komt er een Kaaps stel aangelopen: een goed getrainde sportvrouw en een man met een aardig bierbuikje, die 10 meter achterligt op zijn vrouw, nog even het zweet van z’n voorhoofd afveegt en bij het bordje aankomt alsof hij zojuist de top van de Kilimanjaro bereikt heeft . ‘Hee, hier rechtdoor is een leukere route met hele mooie uitzichten. Wij doen deze klim regelmatig en het is goed te doen. Jullie kunnen wel met ons mee als jullie willen?’ Wij kijken elkaar aan en besluiten vrij snel om hierin mee te gaan (‘als die man het kan, moeten wij het ook kunnen’ dacht ik nog). De man werpt nog even een blik op mijn sneakers en daar gaan we dan, achter het Kaapse stel aan. Ze hebben het tempo er goed inzitten en na zo’n 5 minuten zijn ze dan ook al uit ons zicht verdwenen. Het eerste stuk hebben we echt plezier in het klimmen, maar we komen er al gauw achter dat het wel eens een behoorlijk pittige route kan worden. De bergwand wordt steeds steiler en de paadjes nauwer. De rotsblokken worden groter en de klim daarmee steeds lastiger en gevaarlijker. Het idee dat je met één kleine misstap binnen no-time beneden aan de berg ligt, stelt niet echt gerust. Maar goed, wij wilden avontuur, dus we gaan gewoon door. Met wat zuchten, kreunen en steunen komen we steeds hoger. Tot we op het punt komen dat het echt te gevaarlijk wordt om nog verder te gaan. Daar zitten we dan op een rotsblok op 1040 meter hoogte, niet wetend wat te doen. Er komt een ervaren bergbeklimmer aangelopen. Als ik vraag hoe de route er verder uitziet, antwoordt hij: ‘Oh, nog wel een aardig stukje zo steil als dit. Maar je kan beter naar boven gaan dan naar beneden, dat is nog moeilijker’. Pff.. wat nu? Een stuk verderop komt de cable car voorbij en we horen de mensen zeggen: ‘Wow, look at them! They’re crazy!’ Heel fijn. De zon gaat over een uur onder, dus besluiten we toch maar stapje voor stapje de weg naar beneden te wagen. De schemering komt op en het begint harder te waaien. Na nog een paar uitglijertjes, met halve hartverzakkingen tot gevolg, komen we na 5 uur weer veilig beneden aan. Bekomen van de schrik, kunnen we er gelukkig op terugkijken als een positieve ervaring, die ons nog lang in ons geheugen gegrift zal staan.

Om wat meer van de Afrikaanse cultuur mee te krijgen, zijn we een ochtendje de Township Langa in geweest. Ik was er al vaak langs gereden, maar had het nog nooit echt van binnen gezien. Samen met onze gids (die zelf in die Township woont) hebben we alle kanten van de Township verkend, waaronder de welbekende krotjes, de ‘Longstreet van Langa’, kinderen die dolgraag wilden spelen en zelfs de ‘Beverly Hills’ van Langa, hoe leuk! Geweldige gids, die zijn werk vol passie deed. We deden alles lopend, om zo meer ‘part of the community’ te zijn. Wat ik vooral mooi vond om te zien is dat de mensen er samen het beste van proberen te maken en gebruik maken van elkaars mogelijkheden om de community verder te ontwikkelen. Als afsluiter hebben we geluncht bij één van de lokale bewoners, waar we gastvrij werden ontvangen en lekker eten voorgeschoteld kregen (gelukkig geen schapen- of vissenkoppen, maar een prutje van ‘mielies’ met groenten en een goed stuk kip). Ondertussen deed onze gids een poging om ons wat van de Xhosa-taal bij te brengen. Erg leuk hoor, maar damn wat is dat moeilijk! Terwijl ik mijn best deed om die woorden langer dan 2 seconden te onthouden en überhaupt uit te kunnen spreken, bleek Jeffrey er een aardig talent voor te hebben. Stiekem schuilt er dus gewoon een klein Afrikaantje in hem!

De rest van onze dagen in Kaapstad hebben we lekker op ons gemakje de stad en omgeving verkend. De gekleurde huisjes van Bo-Kaap, het stormachtige Kaap de Goede Hoop, de mooie rit door Chapman’s Peak, de relaxte sfeer met heerlijk eten in Waterfront, Longstreet, de gemiste zonsondergang, mijn mislukte pogingen tot kaartlezen… Kortom, perfecte inleiding op onze roadtrip.

Stellenbosch staat bekend om zijn wijdverspreide wijngaarden. Tijd voor lekkere wijntjes dus! We kiezen voor een Big 5 Winesafari bij één van de mooiste wijnboerderijen van Stellenbosch. In een privé-jeep worden we naar de top van de wijnheuvels gebracht, waar we een lekker glas Sauvignon Blanc krijgen aangereikt. We genieten van het prachtige uitzicht over de wijnvelden, terwijl onze gids rijkelijk vertelt over de verschillende wijnen. Voor ik het doorheb krijgen we de welbekende vraag: ‘Nog vragen?’, waarop ik doodleuk antwoord met ‘voor nu niet meer, misschien later nog.’ Klaar voor het volgende wijntje stappen we in de jeep. Als we vervolgens beneden uitkomen, realiseer ik me dat de tour al is afgelopen. Nou ja, dan maar chillen in ’t zonnetje!

De dagen daarna breidt het reisgezelschap zich uit, mijn ouders in Afrika! Samen hebben we een paar leuke dagen met vooral heel veel gezelligheid. Eerst een korte stop in Grabouw, want mijn leefomgeving moet natuurlijk even geshowd worden. Met z’n vieren reizen we verschillende kustplaatsjes af, waaronder Hermanus en Mosselbaai. Leuk om te zien, maar na een paar dagen zijn we toch wel toe aan wat meer actie. Tijd voor onze eerste safari! En dan heb ik het over niet zomaar een safari, maar eentje achterop de rug van een paard. Een bijzondere ervaring (toch Jeffrey? Haha), vooral die eerste keer dat je een olifant, neushoorn of zebra ziet. Verder hebben we vooral heel veel apen gezien. Tussen de wilde apen lopen in Monkeyland, wat een geweldige beesten zijn dat! Echt fotogeniek zijn ze alleen niet en het is dan ook een hele kunst om ze scherp op de foto te krijgen. Geweldig om die aapjes rond te zien slingeren in de bomen en als je dan tijdens een hike door de bossen ineens een paar wilde apen tegenkomt, is dat stiekem toch wel heel gaaf!

Het hoogtepunt van onze reis was zekerste weten de grote jeep SAFARI! Het was een hele gezellige dag met super veel indrukwekkende momenten. We waren deze dag samen met een Duits stel, dat een enorme passie voor reizen heeft. Die mensen hebben in hun leven zo ontzettend veel van de wereld gezien en wisten een hoop inspirerende verhalen te vertellen, echt leuk! Daarnaast hadden we een geweldige gids, met dezelfde flauwe humor als Jeffrey af en toe (die was natuurlijk helemaal in z’n element was). Dit gaf de safari wel een hele positieve sfeer, echt een topdag! Met zo’n 16 graden was het een frisse dag, waar we eigenlijk heel veel geluk mee hadden. De dieren zijn dan juist actiever, waardoor we veel verschillende soorten hebben gezien (zelfs sommige waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden!). ’s Ochtends zijn we naar Addo Elephant Park gegaan en je raadt al wel wat we daar gezien hebben… Juist, grote grijze massa’s olifanten! Sommige mensen daar deden een ferrari safari, maar wij namen gelukkig uitgebreid de tijd om deze mooie beesten van heel dichtbij te bekijken. Bijzonder om te zien dat je totaal niet opgemerkt wordt als je voorbij rijdt. Ze gaan gewoon hun gang en lopen met gemak één meter langs de auto vandaan, zonder er ook maar één seconde aandacht aan te besteden. Wist je trouwens dat olifanten zo’n 250 kg per dag eten?! We hebben niet alleen olifanten gezien, maar ook zebra’s, struisvogels, een schildpad en zelfs een tor. Dat contrast tussen een olifant en een tor is echt bizar groot. Wat is de natuur toch fascinerend! ’s Middags zijn we doorgegaan naar Schotia, om hier nog veel meer moois te aanschouwen. Giraffes, zebra’s, neushoorns, springbokken, impala’s, inyala’s, kudu’s, wildebeesten/gnoes, hartenbeesten, blesbokken, waterbokken (en vast nog wel meer bokken). Ook nog even de groetjes gedaan aan Pumba, Timon was er helaas niet bij vandaag. Dan op zoek naar ‘the king of the jungle’, de leeuw! Daar hebben we stiekem allemaal toch wel het meest naar uitgekeken. Van teleurstelling was totaal geen sprake toen we de leeuwen aantroffen, druk bezig om hun avondmaal te verslinden. Het vers gevangen hartenbeest werd tot op het bot opgegeten, wat voor indrukwekkende beelden zorgde. Vooraf hebben we een verklaring moeten tekenen dat deze safari geheel op eigen risico was (zoals alles hier op eigen risico is). Mocht je opgegeten worden door een leeuw? Helaas pindakaas. Gelukkig werden we bij het naderen van de leeuwen nog even gerust gesteld door onze gids: ‘Maak je geen zorgen, ze hebben de voorkeur voor Duitse toeristen’. Gelukkig hadden de leeuwen op dat moment genoeg aan het hartenbeest en hebben we de safari allemaal overleefd. We hebben niet alle dieren van de big five kunnen spotten, maar zijn blijven steken op drie. Luipaard en buffel zijn we niet tegengekomen, dus die blijven nog even op mijn verlanglijstje staan. Goede reden om nog een keer op safari te gaan!

We vervolgden onze trip naar het prachtige Tsitsikamma National Park. Slingeren door de boomtoppen en een mooie hike door de rijke natuur. Toen we mensen daar vertelden dat onze volgende bestemming wel zo’n 3 uur rijden was (aardig stukje naar ons idee), reageerden ze heel neutraal met: ‘Oh, dat is niet zover dan.’ Voor die mensen is het de normaalste zaak van de wereld om een paar uur te rijden voor je de volgende stad bereikt, terwijl je bij ons binnen 3 uur aan de andere kant van Nederland zit. Best raar idee eigenlijk. Maar goed, een van de laatste bestemmingen was Oudtshoorn, dat bekend staat om de struisvogelboerderijen. Hier kwamen we mijn ouders weer tegen en samen hebben een kijkje genomen bij die vreemde vogels. Blijkbaar de enige vogelsoort met maar twee tenen (just so you know ;) ). Aan Jeffrey de eer om een kort ritje te maken achterop de rug van een struisvogel, een waar spektakel voor ons haha. Verder in Oudtshoorn nog een hele mooie Waterfall Hike gedaan (alweer? Ja, weer een hike! Maximaal genieten van de adembenemende uitzichten natuurlijk). Met z’n tweetjes stappen we weer in de auto om onze weg te vervolgen naar Gansbaai. De rit over de Route 62 is al een heel avontuur op zich en onze autoritjes deden ook zeker niet onder aan de gezelligheid van onze reis. In Gansbaai heb ik (en nu overdrijf ik niet) één van de spannendste dingen van mijn leven gedaan: Shark Cagediving! Ja, echt waar. Op de vroege ochtend zijn we met de boot de zee opgegaan om Jaws dan eindelijk in het echt te zien. En wauw, wat een ervaring is dat! Eerst deze reusachtige, angstaanjagende beesten vanaf de boot bewonderd. Sommige waren wel 4 meter lang, echt bizar om te zien! Ik stond tussen de fotograaf en Jeffrey in, die allebei vol trots hun beste foto’s aan mij showden. Toen was het tijd voor het echte werk. Wetsuits aan, duikbril op en hup, de kooi in! Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het ijskoude zeewater van de Indische Oceaan (12 graden brr.. ) is toch niet mijn ideale omgeving. Maar de kooi uit, ho maar! De haaien kwamen zo dichtbij, dat ik Jaws zomaar had kunnen aaien over zijn rug. Het risico om met vijf vingers minder het water uit te komen liep ik toch liever niet, dus heb ik mijn handen netjes binnen de kooi gehouden. Verkleumd van de kou, maar een hele ervaring rijker, kwamen we een half uur later het water weer uit.

De laatste paar dagen hebben we doorgebracht in Kaapstad, waar we met z’n vieren nog wat sightseeing hebben gedaan. De Catamaran Boattrip was de perfecte manier om van ’t heerlijke zonnetje te genieten. Tijdens deze boottocht werden we vergezeld door dolfijnen en zeehonden, best een leuke bijkomstigheid. Als afsluiter van deze mooie reis zijn we nog een keer de Tafelberg opgegaan, dit keer met succes! Na 3 hele mooie weken was het weer tijd om afscheid te nemen. Het was een geweldige tijd, waar ik met veel plezier op terugkijk!

Ik kan jullie nog wel 10x vertellen hoe erg ik onder de indruk ben van Zuid-Afrika, maar ik geloof dat jullie dat nu onderhand wel doorhebben. Jeffrey heeft in zijn tijd in Zuid-Afrika ook een hoop indrukken opgedaan, waar ik natuurlijk heel benieuwd naar was. Hij was zo lief om hier een stukje over te schrijven:

“Ruim twee maanden van elkaar gescheiden zijn, terwijl je het liefst ieder klein moment met elkaar deelt. Een uitdaging. Des te meer een onbeschrijfelijk gevoel als je elkaar dan weer in de armen sluit en vervolgens drie weken samen door het natuurschone Zuid-Afrika mag reizen. Michelle was ondertussen al redelijk geafrikaniseerd, af te lezen aan haar relaxtheid en beeldschone vertoning in haar Afrikaanse jurk. Voor mij was het een spannende maar onvergetelijke kennismaking met het leven en de cultuur daar; plezierig, ongedwongen, gastvrij, ondernemend en trots, maar een immense omslag als je er na een intensieve voorbereiding achter komt dat niets gaat zoals je verwacht. Een verademing en ogenopenende ervaring als je dat in het perspectief plaatst van onze door regels, haast en stress gedreven Westerse maatschappij. Soms moet je ook niet willen weten wat er komen gaat, aldus de vader van Michelle. Uiteraard heeft het avontuur meeslepende, dubieuze en opwindende momenten opgeleverd. Denk hierbij aan vastzitten op een berg 50 meter onder de top, bizarre verkeerssituaties en wellicht meer kilometers links gereden hebben dan rechts, voor het eerst rijden op een paard EN struisvogel, wilde dieren spotten in uitgestrekte landschappen of je in het water bevinden met de Jaws familie en hun overweldigende macht voelen. Een drie weken durende roadtrip waarin het eindeloze asfalt aan ons voorbij trok, maar die je laat beseffen hoe wijds en divers de aangezichten zijn. Het ene moment rijd je door een groen bebost en regenachtige omgeving, het volgende moment rijd je door een gortdroog berglandschap dat filmisch aandoet. Niet iets wat je meemaakt op de weg naar Groningen. Deze reis door het zuidwesten van Zuid-Afrika gaf natuurlijk maar een fractie weer van wat het land te bieden heeft. Desondanks was het een aaneenrijging van memorabele gebeurtenissen, die ik met niemand anders had willen beleven dan Michelle. Daarnaast wil ik een vetgedrukte voetnoot maken dat het meereizen van Sjaak en Liesbeth een hartelijke en welkome toevoeging was.

Schat, ik ben ervan overtuigd dat je de laatste twee maanden nog tot een geweldige opvolging van je Zuid-Afrikaanse avontuur gaat maken. Ik denk stiekem al aan het moment dat je weer in ons midden bent, dan kunnen we gaan dromen over onze volgende trip.”

Dankjewel schat! Heel mooi, ben onder de indruk!

Inmiddels zijn al deze mooie vakantieherinneringen alweer meer dan een maandje oud en ben ik nu weer ‘hard’ aan het werk. Het heeft even zijn tijd nodig gehad, maar na 3 maanden (het is en blijft Afrika natuurlijk) loopt het project dan eindelijk en hebben we het gevoel echt nuttig werk te leveren. Eigenlijk zonde dat we nu alweer bijna moeten gaan afronden... Waar we de eerste weken vooral bezig waren om de kwijlende kinderen zoveel mogelijk te ontwijken, hebben we de groep nu eigenlijk bijzonder goed onder controle. Ik sta er zelf ook van te kijken hoe we dit voor elkaar hebben gekregen, maar ben er toch wel een beetje trots op. We hebben goede ideeën voor de groepstherapieën in gedachten en willen posters maken per activiteit om de kinderen er wat actiever bij te betrekken. Zo af en toe komt ook het jeugdsentiment weer even naar boven met spelletjes als annemaria koekoek, stoelendans, flessenvoetbal en ‘schipper mag ik overvaren?’ Heel leuk! Vanuit onze werkplek hebben we sinds kort uitzicht op twee ezels. Waarom er opeens twee ezels in de tuin lopen, geen idee.. ‘donkey therapy’ (nadat ‘horse therapy’ toch niet zo’n succes blijkt)? Ach ja.. er is in ieder geval iedere dag weer genoeg te beleven op stage. Uiteindelijk zijn wij hier om de caregivers te leren hoe zij ons werk zelf kunnen voortzetten. We hebben de individuele behandelingen per kindje stap voor stap uitgeschreven, zodat het eigenlijk bijna niet meer mis kan gaan. Althans, dat dachten we. Toen we afgelopen week met de overdracht wilden beginnen, bleek de persoon aan wie wij het moesten leren verdwenen te zijn, zonder enige aankondiging.. Maar hee, this is Africa, dat kan hier allemaal gewoon. Snel op zoek naar een oplossing, want de tijd vliegt. Nog maar 2,5 week stage en dat zit ons werk hier er alweer op!

Dan nog even kort iets over de uitstapjes van afgelopen weken, want we hebben natuurlijk niet stilgezeten. We hebben onder andere een bezoek gebracht aan Robbeneiland, waar ik uiteraard even een fotootje heb geschoten van de cel van Mandela en weer een stukje geschiedenisinfo rijker ben geworden. Rugby is DE sport in Afrika (het Nederlandse voetbal zeg maar). Een Rugby game bijwonen was dan ook een must do voor mij. Op een zaterdagavond zijn we naar het Newlands Stadion in Cape Town gegaan voor de wedstrijd Stormers vs Bulls. Vooraf heb ik me even laten vertellen dat ik de Stormers moest aanmoedigen en heb ik een poging gedaan om de spelregels te begrijpen. Hoewel iedereen om de drie seconden begon te juichen (waar ik niet echt een reden toe zag, maar toch maar gewoon meedeed), vond ik het geweldig om te zien. De sfeer in zo’n stadion is echt immens!

Verder heb ik voor het eerst van mijn leven 1,5 uur in de rij gestaan voor een pinautomaat (pinnen op Payday is dan ook niet aan te raden) en ben ik op een zondagochtend naar de kerk geweest. Dit is toch wel een bijzondere ervaring is. Totaal niet vergelijkbaar met de kerk in Nederland. Er was een band die voor de muziek zorgde en er werden wijze levenslessen gegeven, met ook af en toe wat humor tussendoor. Heel leuk om een keer te zien, en geen hostie aan het einde, maar.. chocolade! Zeker de moeite waard om vaker te doen. Een van de mooiste hikes die ik tot nu toe heb gedaan, is Lionshead. Op een vrijdagmiddag zijn we met de groep omhoog geklommen om bovenop de berg de zon te zien zakken in de zee. Het uitzicht over Kaapstad is echt zo ontzettend mooi, vooral als het donker wordt en je de stad langzaam ziet oplichten.

In het begin van deze maand hebben we met alle studenten van Grabouw een Community Day georganiseerd, een dag die bedoeld was om de mensen van de community te vermaken en wat dichter bij elkaar te brengen. Uiteindelijk kwam het meer neer op één groot kinderfeest, met geschminkte gezichtjes en kleurrijk gelakte nagels na afloop. Het was gezellig en volgens mij zijn we er aardig in geslaagd om de kinderen een leuke dag te geven. De laatste tijd kom ik steeds meer met locals in contact. Dit levert interessante discussies op en het is de perfecte manier om wat meer van het echte Afrika te ontdekken. Zo ben ik inmiddels wijzer geworden over het Afrikaans dansen. Ik heb me laten vertellen dat er niet zoiets bestaat als ‘HET Afrikaans dansen’, maar dat alles draait om gevoel. ‘Just feel the rhythm and let your whole body dance! ’ werd mij meegegeven. We gaan ons best doen en ik hoop jullie over een paar maandjes dan ook van een masterclass Afrikaans dansje te kunnen voorzien. Mijn nieuwe favoriete muziekinstrument is de marimba, dat heb ik afgelopen weekend besloten nadat we met een paar studenten naar Mama Afrika zijn geweest, een restaurant in Longstreet met live muziek. We hebben onze smaakpupillen goed op de proef gesteld met verschillende soorten vlees (krokodil, springbok, struisvogel, kudu en zwijn) om vervolgens kennis te maken met de heerlijke muziek van een marimbaband. Kortom, heerlijke avond!

Met nog maar een paar weekenden te gaan, naderen we het einde. Gelukkig hebben we nog heel wat moois in het vooruitzicht. Over een paar weken ga ik namelijk weer op reis! Een maand lang reizen door Afrika samen met Lotte (jaa, ze komt naar ZA!) en Meike, nu al zin in!

Ik geloof dat jullie zo wel weer een beetje op de hoogte zijn van mijn ervaringen. Het is een aardig lang verhaal geworden, maar dat zijn jullie intussen wel gewend van mij. Als ik eenmaal begin met schrijven… Gelukkig weten mijn trouwe volgers dat wel te waarderen. Ik geniet in ieder geval nog steeds van alle positieve reacties, super leuk!

Drukkies en soentjies vanuit Grabouw!

Go with the flow!

Weer een maandje verder… Time flies! Mijn tweede reisverslag heeft even op zich moeten laten wachten, maar zie dat maar als een goed teken (geen nieuws is goed nieuws zeggen we dan). De vorige keer heb ik veel leuke reacties gehad op mijn reisblog, dank jullie wel! Afgelopen weken heb ik weer heel wat spannende avonturen meegemaakt, dus hoog tijd om dit even met jullie te delen. Ga er maar vast goed voor zitten, want ik heb zo’n voorgevoel dat dit wel eens een aardig stuk tekst kan gaan worden.

‘Go with the flow’, dat is het motto hier. Ik kan me prima aanpassen aan het Afrikaanse leventje, alles op ’t gemakje. Waarom haasten? Alles draait hier om genieten en stilstaan bij de kleine dingen die een mens gelukkig kunnen maken. Dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te doen en ik moet zeggen dat het weinig moeite kost om met die instelling mee te gaan. Die positiviteit is echt aanstekelijk! Lekker eten en drinken, de warme ochtendzon, het prachtige uitzicht, de o-zo-mooie sterrenhemel, een warme knuffel van je stage-kindje. Slechts een paar voorbeelden van al het moois hier. Haast en stress passen niet binnen dat patroon, dus laat ik die ook lekker buiten beschouwing. ‘Nederlanders hebben de klok, de Zuid-Afrikanen hebben de tijd’ zoals ze hier ook wel zeggen, heerlijk! Af en toe is mijn chillstatus misschien net iets té groot, waar mijn huisgenootjes alles vanaf weten. Gelukkig zijn zij er om mij weer met beide benen op de grond te zetten als ik weer eens aan het dagdromen ben…

Er wordt mij regelmatig om een update van het weer in Zuid-Afrika gevraagd. Nou kan ik jullie vertellen, het weer hier is echt iets om vrolijk van te worden

(al is het de laatste dagen iets minder). Vorige week nog was het in Kaapstad de warmste dag sinds 100 jaar en met zo’n 45 graden op dat moment ook nog eens de warmste plek ter wereld. Nou moet ik toegeven dat deze tropische temperaturen – zelfs voor mij als koukleum – wat aan de hoge kant zijn. Het was voor ons gewoon een stagedag en airco doen ze hier niet aan, dus je kan al wel raden hoe productief deze dag wel niet was.. We hebben toen ook maar besloten de dossiers van de kinderen even te laten voor wat het was en zijn met de kindjes gaan zwemmen. Beste tijdsbesteding op zo’n moment en ook nog eens goed voor de spiertjes! Een fijne bijkomstigheid van die dag was de vier uur durende stroomuitval ‘s avonds. Ah nee, geen stroomuitval!!! Geen Wifi, geen licht, geen gas, geen stroom, accu laptop en telefoon leeg.. Wat moeten we nu doen?! Dit zou een typisch Nederlandse reactie zijn. Gelukkig hebben wij ons intussen aardig aangepast aan de Afrikaanse manier van denken. Met z’n allen buiten zitten onder het genot van een drankje bij kaarslicht, genieten van de weergaloze sterrenhemel. Klinkt heerlijk toch? En ook nog eens mijn tijd nuttig besteed door samen met Meike een mooi oefenprogramma in elkaar te zetten. Ja, je leest het goed: mijn plan om te gaan sporten is ten uitvoer gebracht! Naast onze eigen sportuurtjes, verbranden we ook de nodige calorietjes met het leren van nieuwe dancemoves op de vele inspirerende partytjies. De feestjes hier zijn heel gezellig. Er wordt veel gedanst, gezongen en gelachen. Die Afrikanen zijn zo soepel in de heupen, daar ben ik stiekem wel een beetje jaloers op.

De hoge temperaturen brengen helaas ook een nadeel met zicht mee. De bosbranden in en rondom Kaapstad, die zelfs het Nederlandse nieuws gehaald hebben. Ook in Grabouw zelf zijn er regelmatig kleine bosbrandjes. Dit komt zo vaak voor, dat we er niet eens meer van opkijken. Een brandje naast het tankstation? Wij gaan gewoon vrolijk boodschappen doen 10 meter verderop. Best een raar idee als je erover nadenkt dat dat brandje er zomaar voor kan zorgen dat de hele boel ontploft.. (in Nederland zou het hele dorp geëvacueerd worden) Maar goed, in Afrika kan alles. Nu ik het toch over bizarre dingen heb, laatst hebben wij een bankoverval van dichtbij mogen meemaken. Twee studenten gingen pinnen aan de overkant van de straat, toen wij opeens allemaal knallen hoorden. Huh, is dat nou vuurwerk? Toen mensen uit paniek hun kinderen oppakten en alle kanten op renden, zijn we er toch maar snel vandoor gereden, zonder enig idee te hebben wat er aan de hand was. Een bankoverval met dodelijke afloop bleek later… Een overval is trouwens geen uitzonderlijke gebeurtenis in ons dorp (volgens de verhalen, zelf gelukkig nog niet meegemaakt). Het klinkt misschien wat vreemd na dit verhaal, maar ik voel me toch best veilig hier. Zolang je niet in je eentje over straat loopt ’s avonds of je iPhone of andere dure dingen showt in het openbaar, is het eigenlijk heel vredig hier. Dus pap, mam, even voor jullie geruststelling, jy moenie worry nie, alles sal regkom!

Afrikaans is een heerlijk taaltje, echt waar! Beetje bij beetje krijg ik dit wonderlijke taaltje steeds meer onder de knie. En dat moet ook wel, want de meeste kindjes en ouderen verstaan alleen maar Afrikaans. Nou lijkt Afrikaans wel een beetje op Nederlands en nog meer op plat Brabants, dus met een beetje improvisatie en creativiteit kom je er vaak ook wel. Maar goed, dat is nog niet alles. Laatst vertelde onze begeleider doodleuk dat het ook wel handig is als we een beetje Xhosa kunnen. Xhosa is een kliktaal, heel leuk om te horen hoor, maar hoe ga ik dit ooit leren?! Deze taal is totaal niet in mijn vocabulaire repertoire opgenomen en gaat zelfs Google Translate te boven. Maar goed, alles valt te leren zeggen ze, dus we gaan ons best doen! Wie weet blijk ik er wel een enorm talent voor te hebben en spreek ik straks vloeiend Xhosa

. Dan hebben we nog onze Duitse huisgenootjes (had ik maar beter opgelet tijdens de lessen Duits 7 jaar geleden..), dus zelfs mijn Duitse woordenschat wordt nog eens wat uitgebreid. Tot slot hebben we nog Engels, de taal die we het meest spreken en waar je gelukkig een heel eind mee komt bij de meeste mensen. Soms spreek is zelfs drie talen door elkaar en het mooie is dat ze je dan vaak alsnog begrijpen. Al met al wordt mijn talenkennis flink uitgebreid!

Oke, dat was even een korte inleiding in het Zuid-Afrikaanse leven. Dan ben ik nu aanbeland bij een onmisbaar onderdeel van mijn tijd in Zuid-Afrika: de uitstapjes! En dat zijn er nog al wat sinds mijn vorige verslag. Ieder weekend gaan we er wel op uit, op zoek naar avontuur en nieuwe ervaringen. Dit is altijd weer iets om naar uit te kijken en ’s maandags wordt dan ook vaak al overleg gepleegd over de plannen voor het volgende weekend. Ons weekend begint op donderdagmiddag (voordeel van eigen uren in kunnen plannen

. Om dit in te luiden gaan we vaak naar Peregrine, een boerderij winkel/restaurantje met allemaal pure producten, een waar paradijsje! Gezellig lunchen op ’t terras of genieten van een lekker bakje koffie. Nog even shoppen in ’t winkeltje en we zijn weer helemaal voldaan. Vaste prik van de donderdagavond is de Bear & Barrel, de lokale kroeg van Grabouw, waar we met alle studenten proosten op het weekend.

Ons tripje naar Kaap de Goede hoop was erg leuk. Onderweg nog even gestopt in Simon’s Town om onze zwart-witte vriendjes te spotten (pinguïns in Afrika? Ja, het is echt waar!). Daarna doorgereden naar een mooi plekje aan het water, waar de koks van de tour een lekkere lunch voor ons gingen bereiden. Dit verliep alleen iets anders dan verwacht.. We kregen namelijk bezoek van niets of niemand minder dan de BABOONS!(bavianen) En niet eentje, maar de hele familie was van de partij. In eerste instantie lijken ze schattig, maar zodra ze gratis eten zien worden ze brutaal (wat dat betreft zijn het net mensen). Zij hebben dan ook meegenoten van onze lunch door twee broodzakken van de tafel te grissen en er daarna snel vandoor te gaan. Weten we in ieder geval ook weer dat het bord Baboons are dangerous and attracted by food er niet voor niks staat. Wel weer een avontuur rijker! Eind van de middag zijn we op onze eindbestemming aangekomen, Kaap de Goede hoop/Cape Point. Hier hebben we genoten van het fantastische uitzicht en natuurlijk (zoals elke toerist) een fotootje geschoten met het bekende bordje van Kaap die Goeie hoop. De tour zat erop, op naar het volgende avontuur: stappen in Kaapstad! Al moesten we eerst nog even de weg naar het hostel zien te vinden, wat toch best lastig is met de chaotische verkeersdrukte van Kaapstad. Daarnaast hadden we eigenlijk ook geen flauw idee waar we precies heen moesten, dus was het ook niet zo’n wonder dat we er anderhalf uur over gedaan hebben in plaats van de 10 minuten die het had kunnen zijn. Maar.. we zijn er gekomen en daar gaat het om. Stappen in Kaapstad dus, erg leuk! Je ziet er de meest bizarre dancemoves en ook een ideale plek als je zelfvertrouwen een boost nodig heeft (met een groot scala aan opmerkingen als ‘wauw, you’re my google, you’re everything i’m searching for’). Dat is wel even iets anders dan café ’t Hart in Drunen! De volgende dag lekker rustig aan gedaan en een bezoekje gebracht aan een mooi stukje Kaapse kust. Ook afgelopen weken hebben we goed van onze weekenden gebruik gemaakt met onder andere een wine tasting en mijn eerste sandboard avontuur. De Elgin Wine tasting was niet direct wat je van een wine tasting verwacht, maar kwam meer neer op relaxen in ’t zonnetje op een prachtige locatie, met een goed glas wijn in de hand. Het sandboarden was een hele uitdaging, maar wel erg leuk om een keer te doen (beetje te vergelijken met snowboarden, maar dan op ‘t zand). In het begin leek het meer op zandhappen, maar na een tijdje oefenen ging het steeds soepeler. Doorzettingsvermogen loont in dit geval. Mijn spieren hebben het ook goed geweten de volgende dagen, met spierpijn in spieren waarvan ík niet eens wist dat ik ze had. Ik als fysiotherapeute, moet je nagaan. Slecht fysiotherapeute of echt heel veel spierpijn? Ik hoop dat laatste dan toch. Na het sandboarden een terrasje pakken om lekker uit te rusten, maar er was één klein probleempje: de auto startte niet meer (lichten vergeten uit te zetten, oeps!), dus daar sta je dan! Gelukkig waren er uiteindelijk een paar mannen met startkabels die onze auto weer aan de praat hebben gekregen. Op naar Kaapstad dus, waar we ’s avonds hebben deelgenomen aan het Kaapse nachtleven. Het afgelopen weekend was weer heel tof! We zijn naar het Holi Colour festival in Kaapstad geweest, wat een vrolijke en kleurrijke bedoeling was. Muziek, kleurpoeder, dansen en gezelligheid in de heerlijke Afrikaanse zon met de Tafelberg op de achtergrond, wij hebben ons wel vermaakt! Na het festival snel een welverdiende douche genomen om alle kleuren af te spoelen, want dat was nodig! Het opvallende was dat er bijna alleen maar blanke mensen op dat festival waren, waaronder veel Nederlands studenten. Zo zie je maar: waar je ook heen gaat, overal zijn Nederlanders te vinden.

Het klinkt nu misschien alsof wij alleen maar vakantie vieren, maar doordeweeks zijn wij gewoon ‘hard’ (voor Zuid-Afrikaanse begrippen) aan het werk op onze stageplekken. Ons project bij Agapé met de kindjes begint goed te lopen. We hebben de afgelopen weken bij een aantal kinderen een fysiotherapeutisch onderzoek uitgevoerd, waarbij we toch wel bijzondere dingen zijn tegengekomen. Zo is er een meisje die zo erg vergroeid is, dat ze zo goed als vastzit in één houding. En dit omdat er gewoon nooit eerder iets aan haar spasticiteit gedaan is. Ons doel met haar is dan ook om de ‘kwaliteit van leven’ zoveel mogelijk te behouden dan wel vergroten. Voor ieder kindje hebben we de hoofdproblemen beschreven en een bijpassend behandelplan opgesteld. Hoewel de meeste kindjes CP (Cerebral Palsy) hebben, hebben ze allemaal verschillende uitingsvormen en bewegingsmogelijkheden. Daarnaast moeten we natuurlijk ook rekening houden met het feit dat het kinderen zijn. Hun leergierigheid en onvoorspelbaarheid maakt het ontzettend leuk (en uitdagend) om met ze te werken. Ze mogen dan wel een beperking hebben, een eigen wil hebben ze nog steeds! Meike is 10 dagen op vakantie, dus zat ik afgelopen week alleen op het project. Mijn allereerste weekje als individuele fysiotherapeute, spannend! Niemand die je controleert of weet waar je precies mee bezig bent. Dat voelt heerlijk, maar toch ook wel een beetje gek. Ze vertrouwen mij volledig met de kindjes en laten me alles doen, wat ik toch wel een hele bijzondere ervaring vind. Ik heb deze week een start gemaakt met de behandelingen en wat is dat leuk om te doen! Toch is het iedere dag weer een verrassing wat je precies gaat doen. Een planning maken heeft weinig zin, want die wordt toch altijd weer omgegooid. ‘Oh Michelle, zou jij de groepsactiviteit kunnen doen?’ Dat was even improviseren, maar wel heel goed voor je creativiteit. Sporten op klassieke muziek (ze hadden geen andere muziek haha), tja... dat is weer eens iets anders dan normaal. De kinderen genoten er in ieder geval van, dus dan ben ik ook tevreden

. Ik heb deze week ook gebruikt om de kindjes wat meer persoonlijk te benaderen en het grappige is dat ik met een paar kinderen al wel een lichtelijk een band begin te vormen. Zo is er een jongetje die zo’n 10x op een dag met big smile naar me toe komt om me een knuffel te geven, ook als ik midden in een groepsactiviteit zit. Eigenlijk toch wel heel schattig. Ik heb afgelopen week dus een goede start gemaakt met de behandelingen en ben heel benieuwd naar de komende ontwikkelingen. Heb namelijk zo’n voorgevoel dat er nog best een paar verrassende resultaten te behalen vallen!

Dan hebben we nog ons andere project, huis Silwerjare. Langzaamaan begint dit ook wat meer vorm te krijgen. We hebben de dossiers aardig op orde (eindelijk!) en ik ben afgelopen week met de eerste behandelingen aan de slag gegaan. Het is soms wel lastig dat de meeste mensen verwachten dat ze in no-time de halve marathon kunnen lopen. Voor de meesten zal er dan toch echt een wonder moeten gebeuren. Maar aangezien ze daar ook in geloven, weet je het nooit. We houden hoop! Tegelijkertijd moeten we natuurlijk wel een beetje realistisch blijven. Aan de motivatie zal het in ieder geval niet ontbreken, want de meeste mensen vinden het heel leuk om met ons te oefenen en zijn ons ontzettend dankbaar. Zo is er een man die ons iedere keer een appel aanbiedt als we zijn geweest en hij laat ’s ochtends speciaal een lekker luchtje opspuiten door de verzorgers, omdat ‘the beautiful ladies’ weer komen, zo schattig! Dan nog een kleine bijkomstigheid, broeken en inco’s (luiers) vallen hier consequent af en onderbroeken kennen ze niet echt. De geur die dan loskomt en het aanblik op dat moment laat ik jullie te raden over. Een ander opvallend dingetje is dat iedereen, maar dan ook echt ie-de-reen, rookt in Huis Silwerjare. Maar goed, de therapie gaat goed en we doen ons best de oudjes een beetje in beweging te krijgen. Vandaag heb ik een vrouw aan het lopen gekregen, die in geen lange tijd meer gelopen had. Toch wel leuk om te zien hoe trots ze dan op zichzelf is. Ook haar ‘vriend’ (een verliefd stelletje in het bejaardenhuis, super leuk!) stond apetrots toe te kijken.

Nu Meike en nog wat andere studenten volop aan het genieten zijn van de Garden Route, is het toch wel rustig in huis. Of ik niet mee had gewild? Ja, zeker wel! Maar ik bespaar mijn vakantie voor in april, als mijn ouders en Jeffrey deze kant op komen! Mijn ouders gaan een trip van 15 dagen maken, waar Jeffrey en ik een aantal dagen van meepikken. Daarna vervolgen we onze reis met z’n tweeën. We zijn nog druk bezig met plannen (onze skypesessies duren gemiddeld zo’n twee uur), maar het belooft een hele mooie reis te worden! Skydiven, bungeejumpen, duiken met haaien, een olifantentour, de Big 5 spotten etc. Er is in ieder geval genoeg te doen en ik heb er nu al ontzettend veel zin in!

Tot slot wil ik nog even zeggen dat ik het toch wel waardeer dat jullie de tijd hebben genomen om mijn hele verslag te lezen. Ik hoop dat jullie zo een beetje een beeld hebben van mijn leventje hier!

Fijn weekend, met hopelijk een zonnige lentestart!

Groetjes uit het verre Zuiden! Xxx

Impressive Africa

Even een update uit het zonnige Zuid-Afrika! Ik zit hier inmiddels alweer ruim anderhalve week, de tijd vliegt echt voorbij! Ik heb al veel indrukken opgedaan van het Zuid-Afrikaanse leventje. Iedereen is hier heerlijk relaxed en vriendelijk, wat je meteen thuis doet voelen. De omgeving is prachtig, het weer kan niet beter (zomer hier ja ja, zo’n 25-30 graden) en de mensen zijn super behulpzaam. Wat dat betreft heb ik dus niks te klagen. Afrika heeft nu al zoveel indruk op mij gemaakt en zal mij het komende half nog jaar nog vele leuke, mooie, spannende en indrukwekkende momenten bieden, that’s for sure!

Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Zondag 8 februari stapte ik samen met Meike het vliegtuig in, waar ons grote avontuur van start ging. Het begon meteen al spannend: bijna ons vliegtuig gemist… (oeps!). De afstand naar de gate was iets verder dan verwacht (en dan bedoel ik de andere kant van Schiphol). Maargoed.. Even een sprintje trekken, snel het vliegtuig in en gaan met die banaan! Bijgekomen van ons avontuur kwamen we aan in Londen, waar we wat andere studenten van het TWK-project tegenkwamen en ruim een uur later richting Johannesburg vlogen. Het was een lange vlucht, maar verder goed te doen. Nog één overstap naar Kaapstad, waar we maandagmiddag aankwamen en vriendelijk werden onthaald door de stralende zon. Eerst maar eens drie lagen kleren uit dus. We werden opgehaald door Karin (coördinator van het TWK-project), Paddy (‘dorpspapa’ Grabouw) en Lizelle (‘dorpsmama Genadendal). Na wat ‘inkopies’(boodschappen) gedaan te hebben, vervolgden we onze weg naar ons mooie huisje in Grabouw. Hier aangekomen werden we blij verrast: wat een mooi huis! Het is íetsje luxer dan je in eerste instantie verwacht als je het over Zuid-Afrika hebt. Mooie keuken, grote woonkamer, twee badkamers en ieder een eigen slaapkamer. En laat mij nou net de lucky one zijn met de grootse kamer (incl. badkamer!). Het blijft echter wel Afrika: geen tv, het water is lichtbruin, internet is niet zo’n succes en stroom koop je in de winkels. Maar ach.. dat heeft ook wel weer wat. We zitten op een erfje met meerdere so-called villa’s, met in totaal 14 studenten, gezellige boel dus! Ik woon samen met vier anderen, waaronder Meike, twee Duitse meisjes en Laura, die hier al een half jaartje zit. Zij kan ons dus mooi een beetje wegwijs maken. Een paar straten verderop zitten nog vier studenten en de rest van de studenten woont in Genadendal, een stukje verder van ons vandaan. Onze huiseigenaren zijn super lieve mensen, die voor een warm welkom zorgden. Ook heb ik al vrij snel kennis mogen maken met de vaak voorkomende stroomstoringen. Kaarsjes en een zaklamp maken het wel weer heel knus en zijn dan ook al dikke vrienden van mij geworden.

De volgende ochtend stonden we netjes om 9u (zoals afgesproken) klaar om naar het autoverhuurbedrijf te gaan. Meteen kennisgemaakt met het ‘Afrikaans uurtje’, wat ondanks mijn ervaring met het ‘Brabants kwartiertje’ zelfs voor mij even wennen is. Wachten is hier heel normaal. Alles gaat op het dooie gemakje, het lijkt wel alsof de mensen alle tijd van de wereld hebben. Haast kennen ze hier echt niet, wat voor een Nederlander bijna onbegrijpelijk is. Rond 10u gingen we de auto’s ophalen. Een aantal uurtjes later hadden we een mooi krakkebakje in ons bezit en heb ik meteen de wegpiraat uitgehangen. Want je raadt het al.. Ze rijden hier links! Dat was wel even wennen, maar na een paar keer spookrijden, willen schakelen met rechts, ruitenwisser aan i.p.v. knipperlicht en instappen aan de verkeerde kant, heb ik het rijden nu redelijk onder de knie. En oh ja, op de (snel)weg lopen is hier heel normaal. Dan heb ik het niet alleen over mensen, maar ook over dieren: honden, paarden, koeien, alsof het doodnormaal is. Stoptekens zijn hier in overvloed (iedere hoek van de straat), waar je verplicht bent te stoppen, zelfs als je in de middle of nowhere zit en er niks aankomt. Blijkbaar kan je er een flinke boete aan overhouden als je niet stopt, dus zullen we ons maar netjes aan de regels houden. Verder kennen ze hier niet de regel ‘rechts heeft voorrang’, maar hanteren ze de regel: de eerste die stopt mag ook weer als eerste rijden. Verbazingwekkend genoeg werkt het nog ook! ’s Middags zijn we naar de UWC, University of Western Cape, gegaan om ons in te schrijven. Dit is nodig om hier officieel te mogen werken en het verliep zoals alles hier, lekker ongestructureerd. Woensdag begon de introductie. Het was een informatieve dag met info over het project en de do’s en don’ts in Zuid-Afrika, zoals veiligheid en cultuur. ’s Avonds een ‘partytjie’(feestje), omdat één van de studenten jarig was. Donderdag zijn we met de hele groep naar Kaapstad geweest. Een mooie stad met op de achtergrond de Tafelberg, Lion’s Head en nog wat andere gebergten. We hebben een bezoek gebracht aan het District Six Museum, een museum over de apartheid. Bij veel gekleurde mensen ligt dit onderwerp nog steeds erg gevoelig, vooral bij de ouderen, wel iets om rekening mee te houden. We hebben ook wat typisch Afrikaanse marktjes bezocht, met veel self-made djembes, maskers en andere souvenirs. Lekker geluncht op de markt. Als grote groep blanke Europeanen trek je veel aandacht en we werden dan ook goed vermaakt met verschillende vormen van entertaining tijdens onze lunch, allemaal om maar een beetje geld binnen te halen. Verder zijn we naar Waterfront geweest, de haven, een luxe deel van Kaapstad met aanwezigheid van vooral de wat rijkere mensen, wat duidelijk zichtbaar was! Er zijn grote verschillen tussen arm en rijk, die meteen opvallen als je Kaapstad uitrijdt: grote villa’s en Townships die slechts een kleine afstand van elkaar gescheiden zijn. We hebben deze dag met name het mooie deel van Kaapstad gezien. Ik ben ook heel benieuwd naar het ‘echte Afrika’ – en dan heb ik het over de Townships (krottenwijken) – waar ik nog heel graag een bezoekje aan wil brengen. Dit staat dus nog op de planning!

Vrijdagochtend hebben we een workshop gehad over interculturalisatie en samen met Zuid-Afrikaanse studenten over de verwachtingen van elkaars culturen besproken. Zo blijkt het hier normaal te zijn om elkaar te groeten met een kus op de mond (alleen vrouw-vrouw en vrouw-man, dat dan wel haha). Hierna hebben we onze supervisor van Agapé ontmoet, de kinderopvang voor gehandicapte kinderen waar wij de komende tijd één van onze projecten hebben. Vrijdagavond gingen we met z’n allen op kamp, Back 2 Basics. Met een groep van zo’n 26 studenten hebben we er een gezellig weekend van gemaakt! De Afrikaanse kampbegeleiders hadden een mooi programma voor ons in elkaar gezet, allerlei spellen om ons voor te bereiden op werken in Zuid-Afrika: survivallen, teambuildingsopdrachten in de bossen, vlotten bouwen en dat soort dingen. Het weer was goed, de avonden gezellig (drankjes rondom het kampvuur) en het eten was top. De nachten waren kort, koud en nat, maar dat mocht de pret niet drukken. Zaterdagavond hebben we een djembe-sessie gehad rondom het kampvuur, erg leuk! Daarna zijn we nog even het bos ingegaan en hadden we een prachtig uitzicht: de melkweg, echt gaaf! Geslaagd weekend dus en ‘nie babalas nie’ (zal bij jullie wel anders zijn met die carnavalsdagen haha)!

Maandag was onze eerste stagedag, maar alles op z’n Afrikaans natuurlijk, en dan bedoel ik half 10 beginnen en 12 uur weer klaar, prima begin dacht ik zo! We hebben deze dag kennisgemaakt op de verschillende plekken, te beginnen bij de kinderopvang Agapé. Alle kindjes daar hebben een handicap, van een lichte motorische achterstand tot zwaar gehandicapt. Er zijn verschillende klasjes, waarover de kinderen zijn verdeeld op basis van hun niveau. Na een korte kennismaking en rondleiding zijn we doorgegaan naar Asiphé (onderdeel van Agapé), de kinderopvang waar de kindjes totaal afhankelijk zijn en 24/7 verblijven. Dat was wel indrukwekkend! Het is niet helemaal duidelijk wat ze precies hebben. Meestal wordt er de stempel CP (Cerebral Palsy) opgeplakt, wat neerkomt op (vaak ernstige) spasticiteit met motorische problemen. Best schokkend om te zien dat alle kindjes, een stuk of 15, op de grond lagen of in een rolstoel zaten en verder weinig doen op zo’n dag. Ze krijgen nu geen van allen echte fysiotherapie. Een hele uitdaging voor ons dus, maar we kunnen zeker wel wat voor ze betekenen. De begeleiders zijn heel blij met onze komst en laten duidelijk waardering merken. Later op de ochtend zijn we naar ons andere project, Huis Silwerjare gegaan. Dit is een verzorgingstehuis voor ouderen. We hebben onszelf hier een rondleiding gegeven en ik vind het hier nu al leuk! De oudjes zijn zo grappig en kijken uit naar onze komst. Nog even onze uren ingedeeld en weer klaar. ’s Middags met een paar studenten Grabouw een beetje verkend en genoten van de zomerse temperaturen. Klinkt misschien heel raar voor jullie zo midden in de winter, maar ik ben al verkleurd! :)

De volgende dag weer fris en fruitig naar Agapé, waar ons een interessante dag te wachten stond. Wachten zijn we intussen heel goed in geworden gelukkig, want daar starten we ook vandaag weer mee. De rest van de dag heb ik mij samen met één van de logopediestudenten over het laagste klasje ontfermd (meest hulpbehoevende kinderen) en mij wat meer verdiept in de dagelijkse gang van zaken. Het klasje bestond uit 10 kindjes in totaal, waarvan er vier in een rolstoel zaten met weinig motoriek in armen en benen, toch best heftig om te zien. Ze konden niet echt praten, dus communiceren was lastig. Met mijn beste Afrikaans heb ik toch geprobeerd wat contact te maken. Het zijn stuk voor stuk allemaal schatjes. De lach van zo’n kindje is echt onbeschrijfelijk en hartverwarmend, zo mooi om te zien! Dat ze alles onder kwijlen neem ik dan wel voor lief. We hebben vandaag kennisgemaakt met de kinderen en de verzorgers geholpen: tandenpoetsen, eten geven en ja.. zelfs luiers verschonen. De kinderen komen uit de sloppenwijken en worden hier goed verzorgd. Best bijzonder om een kindje eten te geven, die gewoon niet meer weet wat eten en drinken is, simpelweg omdat ie dat niet gewend is… Er is een zwembad buiten, dus zijn we ’s middags met de kinderen gaan zwemmen. Dit deed mij wel goed: de kinderen straalden van vreugde en tegelijkertijd is dit een perfecte manier om beweging te stimuleren. Genoeg indrukken opgedaan om weer over na te denken. Gisteren was onze derde stagedag. Geen luiers verschonen, maar een training over dysphagia (slikproblemen) en voeden van de kindjes, samen met de verzorgers. Niet helemaal ons vakgebied, maar zeker wel interessant! Wat een beetje aandacht wel niet met zo’n kindje doet. ’s Avonds stond er een etentje op de planning met alle HAN-studenten en wat was dat lekker! Echt waar, koken kunnen ze hier wel! Jullie hoeven je in ieder geval echt geen zorgen te maken dat ik iets tekort kom. Sporten gaat ook goed, althans.. ’t plan is er om er snel mee te gaan starten haha. Some real African dancing staat ook nog op de planning!

Vandaag is het alweer donderdag. Vanmiddag brengen we een bezoekje aan de ouderen in Huis Silwerjare, eens kijken wat we voor ze kunnen betekenen. Vanaf volgende week gaan we echt aan de slag met de stage. Je leeft hier echt bij de dag. Van de ene kant wel even wennen, maar van de andere kant is het heerlijk om je nog geen zorgen te maken over de dag van morgen! We hoeven ons hier geen seconde te vervelen, want ook de rest van de week staat er weer genoeg op de planning. Een partytjie en een braai (mijn eerste echte ‘braai’ (bbq), ben benieuwd!) bij Paddy en the family. Zaterdag een tripje naar Kaap de Goede Hoop, inclusief pinguïns kijken haha. We sluiten de dag af in Longstreet, waar we een kijkje nemen in het Zuid-Afrikaanse nachtleven. Misschien ook nog even een bezoekje aan het strand, want dat is maar 20 minuutjes rijden. Komt helemaal goed dus!

Zo.. dat is wel weer even genoeg voor nu, zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn ervaringen. Check de foto’s voor een kleine sfeerimpressie. Groetjes uit Grabouw en baie goed naweek!!

Liefs Michelle