Even een update uit het zonnige Zuid-Afrika! Ik zit hier inmiddels alweer ruim anderhalve week, de tijd vliegt echt voorbij! Ik heb al veel indrukken opgedaan van het Zuid-Afrikaanse leventje. Iedereen is hier heerlijk relaxed en vriendelijk, wat je meteen thuis doet voelen. De omgeving is prachtig, het weer kan niet beter (zomer hier ja ja, zo’n 25-30 graden) en de mensen zijn super behulpzaam. Wat dat betreft heb ik dus niks te klagen. Afrika heeft nu al zoveel indruk op mij gemaakt en zal mij het komende half nog jaar nog vele leuke, mooie, spannende en indrukwekkende momenten bieden, that’s for sure!

Laat ik maar eens bij het begin beginnen. Zondag 8 februari stapte ik samen met Meike het vliegtuig in, waar ons grote avontuur van start ging. Het begon meteen al spannend: bijna ons vliegtuig gemist… (oeps!). De afstand naar de gate was iets verder dan verwacht (en dan bedoel ik de andere kant van Schiphol). Maargoed.. Even een sprintje trekken, snel het vliegtuig in en gaan met die banaan! Bijgekomen van ons avontuur kwamen we aan in Londen, waar we wat andere studenten van het TWK-project tegenkwamen en ruim een uur later richting Johannesburg vlogen. Het was een lange vlucht, maar verder goed te doen. Nog één overstap naar Kaapstad, waar we maandagmiddag aankwamen en vriendelijk werden onthaald door de stralende zon. Eerst maar eens drie lagen kleren uit dus. We werden opgehaald door Karin (coördinator van het TWK-project), Paddy (‘dorpspapa’ Grabouw) en Lizelle (‘dorpsmama Genadendal). Na wat ‘inkopies’(boodschappen) gedaan te hebben, vervolgden we onze weg naar ons mooie huisje in Grabouw. Hier aangekomen werden we blij verrast: wat een mooi huis! Het is íetsje luxer dan je in eerste instantie verwacht als je het over Zuid-Afrika hebt. Mooie keuken, grote woonkamer, twee badkamers en ieder een eigen slaapkamer. En laat mij nou net de lucky one zijn met de grootse kamer (incl. badkamer!). Het blijft echter wel Afrika: geen tv, het water is lichtbruin, internet is niet zo’n succes en stroom koop je in de winkels. Maar ach.. dat heeft ook wel weer wat. We zitten op een erfje met meerdere so-called villa’s, met in totaal 14 studenten, gezellige boel dus! Ik woon samen met vier anderen, waaronder Meike, twee Duitse meisjes en Laura, die hier al een half jaartje zit. Zij kan ons dus mooi een beetje wegwijs maken. Een paar straten verderop zitten nog vier studenten en de rest van de studenten woont in Genadendal, een stukje verder van ons vandaan. Onze huiseigenaren zijn super lieve mensen, die voor een warm welkom zorgden. Ook heb ik al vrij snel kennis mogen maken met de vaak voorkomende stroomstoringen. Kaarsjes en een zaklamp maken het wel weer heel knus en zijn dan ook al dikke vrienden van mij geworden.

De volgende ochtend stonden we netjes om 9u (zoals afgesproken) klaar om naar het autoverhuurbedrijf te gaan. Meteen kennisgemaakt met het ‘Afrikaans uurtje’, wat ondanks mijn ervaring met het ‘Brabants kwartiertje’ zelfs voor mij even wennen is. Wachten is hier heel normaal. Alles gaat op het dooie gemakje, het lijkt wel alsof de mensen alle tijd van de wereld hebben. Haast kennen ze hier echt niet, wat voor een Nederlander bijna onbegrijpelijk is. Rond 10u gingen we de auto’s ophalen. Een aantal uurtjes later hadden we een mooi krakkebakje in ons bezit en heb ik meteen de wegpiraat uitgehangen. Want je raadt het al.. Ze rijden hier links! Dat was wel even wennen, maar na een paar keer spookrijden, willen schakelen met rechts, ruitenwisser aan i.p.v. knipperlicht en instappen aan de verkeerde kant, heb ik het rijden nu redelijk onder de knie. En oh ja, op de (snel)weg lopen is hier heel normaal. Dan heb ik het niet alleen over mensen, maar ook over dieren: honden, paarden, koeien, alsof het doodnormaal is. Stoptekens zijn hier in overvloed (iedere hoek van de straat), waar je verplicht bent te stoppen, zelfs als je in de middle of nowhere zit en er niks aankomt. Blijkbaar kan je er een flinke boete aan overhouden als je niet stopt, dus zullen we ons maar netjes aan de regels houden. Verder kennen ze hier niet de regel ‘rechts heeft voorrang’, maar hanteren ze de regel: de eerste die stopt mag ook weer als eerste rijden. Verbazingwekkend genoeg werkt het nog ook! ’s Middags zijn we naar de UWC, University of Western Cape, gegaan om ons in te schrijven. Dit is nodig om hier officieel te mogen werken en het verliep zoals alles hier, lekker ongestructureerd. Woensdag begon de introductie. Het was een informatieve dag met info over het project en de do’s en don’ts in Zuid-Afrika, zoals veiligheid en cultuur. ’s Avonds een ‘partytjie’(feestje), omdat één van de studenten jarig was. Donderdag zijn we met de hele groep naar Kaapstad geweest. Een mooie stad met op de achtergrond de Tafelberg, Lion’s Head en nog wat andere gebergten. We hebben een bezoek gebracht aan het District Six Museum, een museum over de apartheid. Bij veel gekleurde mensen ligt dit onderwerp nog steeds erg gevoelig, vooral bij de ouderen, wel iets om rekening mee te houden. We hebben ook wat typisch Afrikaanse marktjes bezocht, met veel self-made djembes, maskers en andere souvenirs. Lekker geluncht op de markt. Als grote groep blanke Europeanen trek je veel aandacht en we werden dan ook goed vermaakt met verschillende vormen van entertaining tijdens onze lunch, allemaal om maar een beetje geld binnen te halen. Verder zijn we naar Waterfront geweest, de haven, een luxe deel van Kaapstad met aanwezigheid van vooral de wat rijkere mensen, wat duidelijk zichtbaar was! Er zijn grote verschillen tussen arm en rijk, die meteen opvallen als je Kaapstad uitrijdt: grote villa’s en Townships die slechts een kleine afstand van elkaar gescheiden zijn. We hebben deze dag met name het mooie deel van Kaapstad gezien. Ik ben ook heel benieuwd naar het ‘echte Afrika’ – en dan heb ik het over de Townships (krottenwijken) – waar ik nog heel graag een bezoekje aan wil brengen. Dit staat dus nog op de planning!

Vrijdagochtend hebben we een workshop gehad over interculturalisatie en samen met Zuid-Afrikaanse studenten over de verwachtingen van elkaars culturen besproken. Zo blijkt het hier normaal te zijn om elkaar te groeten met een kus op de mond (alleen vrouw-vrouw en vrouw-man, dat dan wel haha). Hierna hebben we onze supervisor van Agapé ontmoet, de kinderopvang voor gehandicapte kinderen waar wij de komende tijd één van onze projecten hebben. Vrijdagavond gingen we met z’n allen op kamp, Back 2 Basics. Met een groep van zo’n 26 studenten hebben we er een gezellig weekend van gemaakt! De Afrikaanse kampbegeleiders hadden een mooi programma voor ons in elkaar gezet, allerlei spellen om ons voor te bereiden op werken in Zuid-Afrika: survivallen, teambuildingsopdrachten in de bossen, vlotten bouwen en dat soort dingen. Het weer was goed, de avonden gezellig (drankjes rondom het kampvuur) en het eten was top. De nachten waren kort, koud en nat, maar dat mocht de pret niet drukken. Zaterdagavond hebben we een djembe-sessie gehad rondom het kampvuur, erg leuk! Daarna zijn we nog even het bos ingegaan en hadden we een prachtig uitzicht: de melkweg, echt gaaf! Geslaagd weekend dus en ‘nie babalas nie’ (zal bij jullie wel anders zijn met die carnavalsdagen haha)!

Maandag was onze eerste stagedag, maar alles op z’n Afrikaans natuurlijk, en dan bedoel ik half 10 beginnen en 12 uur weer klaar, prima begin dacht ik zo! We hebben deze dag kennisgemaakt op de verschillende plekken, te beginnen bij de kinderopvang Agapé. Alle kindjes daar hebben een handicap, van een lichte motorische achterstand tot zwaar gehandicapt. Er zijn verschillende klasjes, waarover de kinderen zijn verdeeld op basis van hun niveau. Na een korte kennismaking en rondleiding zijn we doorgegaan naar Asiphé (onderdeel van Agapé), de kinderopvang waar de kindjes totaal afhankelijk zijn en 24/7 verblijven. Dat was wel indrukwekkend! Het is niet helemaal duidelijk wat ze precies hebben. Meestal wordt er de stempel CP (Cerebral Palsy) opgeplakt, wat neerkomt op (vaak ernstige) spasticiteit met motorische problemen. Best schokkend om te zien dat alle kindjes, een stuk of 15, op de grond lagen of in een rolstoel zaten en verder weinig doen op zo’n dag. Ze krijgen nu geen van allen echte fysiotherapie. Een hele uitdaging voor ons dus, maar we kunnen zeker wel wat voor ze betekenen. De begeleiders zijn heel blij met onze komst en laten duidelijk waardering merken. Later op de ochtend zijn we naar ons andere project, Huis Silwerjare gegaan. Dit is een verzorgingstehuis voor ouderen. We hebben onszelf hier een rondleiding gegeven en ik vind het hier nu al leuk! De oudjes zijn zo grappig en kijken uit naar onze komst. Nog even onze uren ingedeeld en weer klaar. ’s Middags met een paar studenten Grabouw een beetje verkend en genoten van de zomerse temperaturen. Klinkt misschien heel raar voor jullie zo midden in de winter, maar ik ben al verkleurd! :)

De volgende dag weer fris en fruitig naar Agapé, waar ons een interessante dag te wachten stond. Wachten zijn we intussen heel goed in geworden gelukkig, want daar starten we ook vandaag weer mee. De rest van de dag heb ik mij samen met één van de logopediestudenten over het laagste klasje ontfermd (meest hulpbehoevende kinderen) en mij wat meer verdiept in de dagelijkse gang van zaken. Het klasje bestond uit 10 kindjes in totaal, waarvan er vier in een rolstoel zaten met weinig motoriek in armen en benen, toch best heftig om te zien. Ze konden niet echt praten, dus communiceren was lastig. Met mijn beste Afrikaans heb ik toch geprobeerd wat contact te maken. Het zijn stuk voor stuk allemaal schatjes. De lach van zo’n kindje is echt onbeschrijfelijk en hartverwarmend, zo mooi om te zien! Dat ze alles onder kwijlen neem ik dan wel voor lief. We hebben vandaag kennisgemaakt met de kinderen en de verzorgers geholpen: tandenpoetsen, eten geven en ja.. zelfs luiers verschonen. De kinderen komen uit de sloppenwijken en worden hier goed verzorgd. Best bijzonder om een kindje eten te geven, die gewoon niet meer weet wat eten en drinken is, simpelweg omdat ie dat niet gewend is… Er is een zwembad buiten, dus zijn we ’s middags met de kinderen gaan zwemmen. Dit deed mij wel goed: de kinderen straalden van vreugde en tegelijkertijd is dit een perfecte manier om beweging te stimuleren. Genoeg indrukken opgedaan om weer over na te denken. Gisteren was onze derde stagedag. Geen luiers verschonen, maar een training over dysphagia (slikproblemen) en voeden van de kindjes, samen met de verzorgers. Niet helemaal ons vakgebied, maar zeker wel interessant! Wat een beetje aandacht wel niet met zo’n kindje doet. ’s Avonds stond er een etentje op de planning met alle HAN-studenten en wat was dat lekker! Echt waar, koken kunnen ze hier wel! Jullie hoeven je in ieder geval echt geen zorgen te maken dat ik iets tekort kom. Sporten gaat ook goed, althans.. ’t plan is er om er snel mee te gaan starten haha. Some real African dancing staat ook nog op de planning!

Vandaag is het alweer donderdag. Vanmiddag brengen we een bezoekje aan de ouderen in Huis Silwerjare, eens kijken wat we voor ze kunnen betekenen. Vanaf volgende week gaan we echt aan de slag met de stage. Je leeft hier echt bij de dag. Van de ene kant wel even wennen, maar van de andere kant is het heerlijk om je nog geen zorgen te maken over de dag van morgen! We hoeven ons hier geen seconde te vervelen, want ook de rest van de week staat er weer genoeg op de planning. Een partytjie en een braai (mijn eerste echte ‘braai’ (bbq), ben benieuwd!) bij Paddy en the family. Zaterdag een tripje naar Kaap de Goede Hoop, inclusief pinguïns kijken haha. We sluiten de dag af in Longstreet, waar we een kijkje nemen in het Zuid-Afrikaanse nachtleven. Misschien ook nog even een bezoekje aan het strand, want dat is maar 20 minuutjes rijden. Komt helemaal goed dus!

Zo.. dat is wel weer even genoeg voor nu, zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn ervaringen. Check de foto’s voor een kleine sfeerimpressie. Groetjes uit Grabouw en baie goed naweek!!

Liefs Michelle